Historisch moment!

Wie dacht dat historische momenten enkel in geschiedenisboeken voorkwamen heeft het grondig mis! Ten huize Devolder is er op 6 december, neen, geen Sinterklaas gevierd... maar een historisch moment geweest. Hopelijk heb ik jullie nieuwsgierigheid genoeg kunnen opwekken zodat jullie willen verder lezen. Aan de andere kant zal ik natuurlijk nooit echt weten tot hoever jullie gelezen hebben (tenzij jullie reageren!) en moet ik er nu aan toevoegen dat dit in mijn voor- of in mijn nadeel zou spreken?

Gauthier, onze 14-jarige zoon heeft met zijn moeke samen boodschappen gedaan. Op zich is dit al speciaal, want onze tiener gaat nooit mee op commissie, maar heel speciaal was het toen hij zelf achter het stuur zat. Eerst gingen we tanken bij Meijer (moeke heeft wel overgenomen op dat moment) en daarna deden we boodschappen in Kroger. Het parkeren ging vlotjes en de mama zat er redelijk relaxed bij, misschien had dit ook te maken met kalme weer en het weinige volk op straat. Maar bon, het mag gezegd worden, onze zoon heeft blijk gegeven van verantwoordelijkheidsgevoel en past de regels op de letter toe. Ik vraag me af hoelang hij dit principe zal volhouden... Tegenwoordig krijg ik alle regels van de rijschool voorgeschoteld telkens ik met hem op de baan ben (dagelijkse kost dus!) en ik kan jullie verzekeren dat ik er al veel vergeten was. Een goede opfrissing dus, maar soms tot vervelens toe. Ik heb hem al een paar keren gezegd dat hij het mij op een papiertje moet schrijven met handtekening dat hij in zijn leven altijd met 2 handen aan het stuur zal rijden. Maar hij doet dat maar niet, zou hij nu al beseffen dat hij dit niet kan waarmaken? Zelfkennis is de beste mensenkennis. Ik schrijf dit stukje nu speciaal voor de grootouders omdat ik weet dat ze mijn blog volgen en heel fier zullen zijn op hun 1ste kleinzoon die nu reeds zelf autorijdt. Het leven gaat als een trein voorbij en we moeten sommige momenten vastleggen, zoals dit historisch moment. Voor de één zo banaal, maar voor de ander een ware mijlpaal!!!

Autorijden in de States

Zoals velen weten of niet weten? kan men hier officieel beginnen autorijlessen (theorie & praktijk!) volgen aan 14 jaar en 9 maanden. Ze noemen dat Drivers Ed(ucation). Onze Gauthier kon dus in de maand september hieraan beginnen maar stelde dit nog even uit omwille van het drukke voetbalseizoen bij Dow High. De novembermaand was het ideale moment om aan het grote avontuur te beginnen. We betaalden $ 300 voor het 1ste deel van de cursus, deze duurt welgeteld 3 weken. Van maandag 2 november tem 23 november krijgt hij elke avond (behalve op vrijdag) 2u theorielessen afgewisseld met 6u praktijklessen die doorgaan ofwel direct na school ofwel op een zaterdagnamiddag. Dit wordt goed georganiseerd vind ik, vooral omdat de instructeurs die gasten komen oppikken aan Dow High, 2 studenten moeten elk 1u rijden en worden daarna gedropt op de plaats waar ze les hebben. In dit geval is het de Calvary Baptisch Church op Wackerly op een 5' rijden van bij ons.

Het enige nadeel is de combinatie met het vele huiswerk die ze elke avond krijgen. Als sophmore (4de middelbaar) moet je hard werken voor elk vak en wordt er "gelukkig" niet zo gul meer gesmeten met creditpoints (extra punten) zoals in Middle School.

Daarbij krijgt hij nog 2u Franse les op zaternamiddag samen met 2 andere gemotiveerde meiden. We bereiden hen voor op het examen AP voor Frans dat doorgaat in mei 2010. Morgen is het zover... onze veertienjarige gaat de baan op. Ik hou al mijn hart vast, als dit maar goed komt... Het wordt een lange dag voor hem: eerst een volle dag school, daarna rijles van 2:45 tem 4:45 PM en als afsluiter 2u theorielessen van 5:00 tem 7:00 PM en natuurlijk het huiswerk niet te vergeten! Ik heb medelijden als ik dit herlees! GOOD LUCK my son!!!

Daughtry, ge weet wel ... die zanger. Hoe, ge kent hem niet?

Vorige keer toen ik (Serge) iets schreef (over country muziek) hebt ge zitten lachen met mijn muziekkeuze. Ik hoop dat ge nu wat meer onder de indruk zijt.
Donderdagavond (29 oktober) zijn we alle 4 weer eens naar een muziekoptreden geweest. Geen country deze keer, maar wel ... rock. Daughtry kwam naar het Dow Event Center in Saginaw. In het voorprogramma stonden Cavo en Theory of a DeadMan. Ja we weten het, ge kent die mannen niet, maar aan deze kant van de plas zijn die toch populair.
Daughtry is de band rond Chris Daughtry. Hij werd bekend via American Idol in 2006. Hij eindigde pas 4de maar werd de bekendste artiest van die lichting. Intussen heeft hij 2 succesvolle albums uit in de States. Buiten de US en Canada is zijn bekendheid beperkt. Jammer eigenlijk want songs zoals "It's not over" (video), "No suprise" (video) en "What About Now" (video) zijn eigenlijk best de moeite. Zijn optreden was indrukwekkend - live is hij zeer goed bij stem (wat iets minder kon gezegd worden van de openingsacts).
Cavo was ons wat te hard, maar Theory of a DeadMan leek ons interessanter. Op CD klinken die mannen goed, maar live is de leadzanger iets minder goed bij stem. Songs die ons (op CD) bekoorden zijn: "Santa Monica" (video) en "Not Meant To Be" (video).
Maar het beste hebt ge nog niet gehoord. We zaten op de eerste (!) rij en in't midden. Een stuk van het podium liep uit tot vlak tegen het publiek en op de middelste 4 van die 8 stoelen ... daar zaten wij. Toen Chris Daughtry enkele keren tot bij ons kwam voelde het bijna aan als een privé optreden. We hebben dus kunnen hi-five'en met Chris. Rainier heeft zelfs kunnen 'fist bumpen'. En, zoals je hierboven kunt zien, ook om foto's te nemen was dat iets gemakkelijker.
We zaten pas na 12 uur in ons bed en 's anderendaags moesten we er weer vroeg uit ... maar we zouden het direct opnieuw doen. Oh ja, en deze keer hadden we alle 4 oordopjes mee, zodat onze oren niet meer suisden 2 dagen na datum. We zijn wij ook niet meer van de jongste, hé.

Ragtime musical in MCFTA

Voor het vak Humanities (Engels & geschiedenis) moest Gauthier een project kiezen dat uit zijn comfortzone lag. Omdat deze musical in Midland doorging, vonden vele studenten dit de ideale gelegenheid en zo ging het gebeuren door in een uitverkochte zaal.

Ragtime is een laat 19e eeuwse Amerikaanse muziekvorm die gekenmerkt wordt door syncopische melodie en begeleiding. In de muziek spreekt men van een syncope wanneer één of meerdere tonen niet op de tel of puls vallen, waardoor één of meerdere normale accenten verlegd worden. Door de techniek toe te passen verlegt men het ritmische accent van de muziek. Syncopes vormen een essentieel onderdeel van het ritme van stijlen zoals jazz, funk en salsa. Ragtime is een voorloper van de jazz-muziek. Het is oorspronkelijk uitsluitend gemaakt voor piano. De nu wereldwijd bekendste compositie is de Maple Leaf Rag.

Ragtime is ook de titel van een bekend boek in 1975 geschreven door de Amerikaanse schrijver E.L. Doctorow. De musical vertelt het verhaal van dit boek. Het gaat over 3 groepen in Amerika (blanken, zwarten en immigranten) met als hoofdpersonnages een muzikant uit Haarlem: Coalhouse Walker Jr., een blanke vrouw van de WASP familie in New Rochelle, NY en een Joodse immigrant: Tateh. Talrijke historische figuren komen erin voor zoals: Harry Houdini, Evelyn Nesbit, Booker T. Washington, J.P. Morgan, Henry Ford, Stanford White, Harry Kendall Thaw, Admiral Peary, Matthew Henson en Emma Goldman.

Een leuk extraatje staat op de achterkant van ons ticket: we kunnen genieten van een gratis dessertje in Café Zinc, op voorwaarde dat je daar gaat eten.

General meeting at the Clubhouse of the IWC

De International Women's Club bestaat sinds 1971 en is een ontmoetingsplaats voor vrouwen van verschillende nationaliteiten. Ook Amerikaanse vrouwen, op voorwaarde dat ze een tijdje in het buitenland gewoond hebben, kunnen lid worden van deze club. In totaal zijn er 30 verschillende landen vertegenwoordigd. De club heeft vooral een sociale functie aangenomen, daarmee bedoel ik dat ze vrouwen helpt om zich hier in de lokale gemeenschap van Midland zo goed mogelijk te integreren. Er worden ideeën uitgewisseld, feestjes georganiseerd, feestdagen worden samen gevierd, enz... Kortom, een leuke, gezellige club van vrouwen van over de ganse wereld. Als dat geen verrijking is! Op de foto linksboven staan alle aanwezige Belgen en rechtsboven staan we fier te poseren voor 'le groupe français' waar er zelfs een Amerikaanse dame lid van is die met een fierheid haar mondje Frans spreekt.

Gisteren ging er een 1ste General Meeting (vergadering/samenkomst) door en het thema was reeds van tevoren bekend: het ging om 14 landen (o.a. Benelux-landen, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Amerika, Mexico, Colombia, India, Brazilië, Kroatië) die zichzelf zouden presenteren op een International Festival. Iedereen was druk in de weer om deze avond vlotjes en aangenaam te laten verlopen. Tijdens de Vlaamse/Nederlandse koffiebijeenkomst in september hadden we al heel enthousiast plannen zitten smeden om de 'Lage Landen' extra in de verf te zetten: we boomden over het tentoonspreiden van ons rijkelijk voedsel (en kregen letterlijk water in de mond!) en de talrijke typische Vlaamse & Hollandse dingetjes zoals boeken, strips van Kuifje, foto's van tennisspeelsters Clijsters & Henin, Brugse kant, Hollandse tegeltjes, kledij zoals een hemd & klompen, Belgische genever & chocolade enz... Tijdens de oktoberbijeenkomst, bij gastvrouw Jacqueline (zie bijgevoegde foto rechts) goten we alles in een definitieve plooi... Zoals je op de foto links kan zien hadden we voor het International Festival allerlei lekkernijen zoals appelwafeltjes, boterkoeken, chocolade mousse, speculoos, suikertaart enz...

Vermits Gauthier 3 jaar geleden (in 7th grade) een project moest maken over iets typisch Belgisch en koos voor een poster bord over spekuloos, was mijn beslissing vlug genomen. Zo heb ik gisteren zo'n 2u spekulooskoekjes zitten bakken; ik had het raar maar waar best naar mijn zin! Natalie (Isabel's dochter) had in het 4de leerjaar ook een poster bord gemaakt over België en de mama's zullen die zeker houden voor volgend jaar want die kan nog van pas komen als achtergrond op de tafels.

Op dinsdagavond tegen zevenen begon iedereen gezellig te kletsen en te eten en van elkaars gezelschap te genieten. Drie uren later keerde ik moe maar voldaan terug huiswaarts. Dit initiatief is zeker voor herhaling & uitbreiding vatbaar. Maar al te graag had ik van alle landen het volkslied gehoord en een korte presentatie per land zou voor iedereen interessanter geweest zijn, maar dit idee stond pas in zijn kinderschoenen en volgend jaar breien we er zeker nog een langere kous aan!

Homecoming Parade Dow High School

Het is 20 jaar geleden dat deze parade nog door Midland ging, het gebeuren ging door op vrijdagnamiddag om 15u 45 op Perrine Road vanaf Calvary Baptist Church naar Dow High. Volgens de kersverse directrice Pam Kastl waren de leerlingen enorm enthousiast en was de deelname heel groot.

Op Midland High vindt deze parade elk jaar plaats en sinds 1990 was er niets voorzien op Dow High. De ouders van freshmen van vorig jaar vonden dit niet kunnen: waarom wel op Midland High (MHS) en niet op Dow High (DHS)? Daarom werd er gebrainstormd om dit nog dit jaar te laten doorgaan.

Rond 16u waren Gauthier en ik nog net op tijd om de DHS Band, freshman and junior varsity football teams, Varsity soccer team, cheerleaders en leden van verschillende schoolclubs, het equestrian team, het tennis team en de girls' soccer team te zien passeren. Na dit gebeuren was er nog een tailgateparty in het Midland Community Stadium op de hoek van Washington Street en Eastlawn Drive.

Gauthier is dan 's avonds met zijn vrienden naar de homecoming football game op Midland High geweest waar Dow High tegen Bay City Central speelde en won!

Deze avond gaat hij in "vake's kostuum" om 18u dineren bij een voetbalvriend. Er zijn zo'n 14 genodigden, waaronder 5 meisjes. Er worden op zo'n avond traditioneel enkele groepsfoto's in de tuin getrokken en daarna is het richting Dow High voor een Homecoming Dance van 20 tot 23u. In Gauthier's groep zijn er gelukkig maar twee koppeltjes, wij vinden dat er meer leute is onder enkel jongens of meisjes op die leeftijd. Bon, Gauthier zal zich alleszins goed amuseren met zijn vrienden. Het is blijkbaar een nieuwe trend geworden om in groep naar de Homecoming Dance te gaan. Ze gaan tegenwoordig jonger & jonger zeker?

Wat betekent nu Homecoming?
Het is een jaarlijkse traditie in de VS dat mensen van middelbare scholen en universiteiten samenkomen eind september of begin oktober om de vroegere bewoners of studenten terug te verwelkomen.

Het is meestal gekoppeld met een banket of een Amerikaanse football wedstrijd of bij gelegenheid een basketbal of ijshockey wedstrijd. Het schoolgebeuren staat centraal en wordt opgefleurd met een parade (zie hierboven en ook bijgevoegde foto's) met de bekroning van een Homecoming Queen en een Homecoming King.

Herfstwandeling in de Dow Gardens in Midland

Donderdag 1 oktober

Foto links is getrokken aan de ingang van de Dow Gardens.

We hebben genoten van het zonnetje en van temperaturen rond de 15 graden.

De Dahlia Hill, waar mensen een plekje kunnen afhuren om dahlia's te verzorgen ligt er ook mooi bij, maar voor hoelang nog? Vlug even genieten en foto's trekken...

Vardar wint met 3 - 1 tegen Flushing

Een jaartje ouder en een kopje groter, beter kan je de voetbalploeg van Flushing niet beschrijven. Het was op zondagavond 27 september (18u) voor onze kleine mannen een serieuze uitdaging!

We gingen allemaal met een bang hartje naar de voetbalpleinen van Saginaw, maar keerden apetrots terug naar huis.

De wedstrijd begon nogal bruut, met veel geduw en getrek en de arbiter maakte er gelukkig direct korte metten mee. Bij de 1ste duwfout van Flushing in de box, kregen wij een penalty in ons voordeel en scoorden: 1 -0. Tegen het einde van de 1ste helft was de score al 1 -1. Maar in de 2de helft van de wedstrijd pasten onze kleine mannen de bal wonderbaarlijk rond en speelden als een echt team. Langs de lijn waren alle ouders aan het meejuichen en zweepten zo de spelertjes op. Dat moet blijkbaar geholpen hebben want we scoorden nog 2 doelpunten.

GO VARDAR!!!

Daarbij mag ik nog vermelden dat dit de eerste wedstrijden zijn waarbij onze spelers met 11 spelen ipv met 8 en dat het voetbalveld veel groter is. Niet zo simpel in het begin...

Op onderstaande foto's wint Rainier een duel. Zijn tegenspeler is nu wel net "geen kop groter", maar Rainier is na de keeper de grootste van zijn team.

Carnival of Wonders : great magic show!

Zaterdagavond had vake terug een surprise voor zijn gezin. Hij had voor de zoveelste keer? goede plaatsen kunnen bemachtigen op de 7de rij.

Plaats van het gebeuren was deze keer het Soaring Eagle Casino in Mount Pleasant. Het spektakel "Carnival of Wonders" begon met een kwartier vertraging en in de volle zaal wachtte iedereen ongeduldig op de artiesten.

We werden getrakteerd op een magische show met goocheltrucs, variété & dans op het menu waarbij een paar mensen van het publiek betrokken werden. Dat is altijd heel grappig om zien. Sommige mensen uit het publiek waren goed voorbereid op hun deelname in de show, maar anderen dan totaal niet. Je kon goed het verschil zien en dat vonden we natuurlijk bijzonder lachwekkend. De bijgevoegde kaart lag na de goocheltruc op de grond en heeft Serge kunnen bemachtigen (de goochelaar had zijn ganse pak kaarten in het publiek gesmeten). We hadden deze graag nog laten handtekenen, maar de rij was ons veel te lang ... ! We kunnen terugblikken op een geslaagde avond, merci hé vake, ge doet dat goed!
Volgende surprise volgt eind oktober en wij kijken er alvast naar uit!

JV Dow High versus Holt (Lansing)

Vake heeft op zaterdag 19 september kunnen genieten van 2 goals gescoord door Gauthier (beide kids spelen met hetzelfde nummer : 11)
JV Dow High heeft immers met 2-1 gewonnen tegen Holt. Michele Asiala, de fotograaf van ons team stuurde me vandaag enkele foto's door van Gauthier's goals. We kunnen terugblikken op een produktief weekend met 3 goals van onze kids. Natuurlijk zijn we als ouders heel fier op de prestaties van onze kinderen. Gauthier heeft nog elke dag voetbaltraining van 15u15 tem 17u15. Daarna moet hij nog douchen, eten en zijn huiswerk maken. Zijn dagen zijn goed gevuld en hij heeft de weekends broodnodig om te recupereren. Het voetbalseizoen loopt ten einde rond half oktober en ik zal blij zijn om de resterende tijd te kunnen opvullen met lessen Frans. We hebben 8 maanden om Gauthier voor te bereiden op zijn AP examen dat plaatsvindt in mei 2010. Als hij daar een goede score op krijgt, kan hij dit later op universitair niveau gebruiken om zijn lessenpakket vroeger af te werken dan normaal door direct op hogere niveaus te beginnen. Laten we duimen voor een goede afloop. Hij kan dit examen nog hernemen als junior & senior (m.a.w. 5de en 6de middelbaar).

Vardar U12 boys finalists in Traverse City tournament

Vrijdagnamiddag zijn Rainier & moeke vertrokken naar Moonlight Bay Resort in Traverse City (ligt op een goeie 2u rijden ten noordwesten van Midland) voor een voetbaltornooi.

Het is er heel leuk voor de kinderen vermits ze daar een privéstrandje hebben met een trampoline, een pedalo en wat kano's. Het weer was van de partij wat een geweldige meevaller was.

Zaterdagvoormiddag hebben ze hun 1ste match gewonnen met 4-1, in de namiddag nog eens gewonnen met 2-1, dus gingen ze door op zondag. Hun 1ste wedstrijd was om 11u en deze hebben ze gelijk gespeeld, de volgende was om 13u en Rainier scoorde de winning goal om in de finale te geraken! Jammer genoeg hebben ze de finale verloren met 2-1 en moet ik er nog bijvertellen dat de scheidsrechter partijdig was voor Traverse City!!! We kregen een penalty tegen zonder enige echte reden en onze penalty werd afgekeurd op het moment dat we zogezegd 2-2 scoorden, allemaal heel onrechtvaardig...

Austin (Texas)

Austin is een prachtige stad! Wij logeerden in Lakeview. Men kan het vergelijken met Monaco omwille van de mooie huizen en de omgeving. Bob & Dolores waren zo vriendelijk om ons de Mansfield Dam (zie foto linksonder) te tonen vooraleer we gingen dineren. Deze dam noemde vroeger Marshall Ford Dam en werd gebouwd tussen 1937 en 1941. Het reservoir achter de dam heet het Travis meer. De Mansfield Dam is 85 m hoog, 2 km lang en 65 m dik aan de basis en is gebouwd om de vloed te controleren (kan tot 1,4 kubieke kilometer water stockeren) en om hydro-elektriciteit te produceren. Het waterpeil stond op 50 feet, normaal gezien is dit 200 feet, dus regen in deze streek is broodnodig. We gingen eten in een Mexicaans restaurant met zicht op het meer en genoten ook nog van een bandje die aan het optreden was.
Ik genoot ook met volle teugen van het prachtige huis waar ze in woonden. De volgende ochtend reden we wat rond om de omgeving te verkennen. We sloten het bezoek af met een lekkere maaltijd in ... Pappadeaux natuurlijk!

Daarna zetten we Jacquelyn af aan Texas A&M (zie foto rechtsboven) en reden we door naar Lake Jackson waar we nog 1 nacht bij Betty doorbrachten.

Lake Jackson (Texas)

Gisteren nam ik voor de 3de keer het Dowvliegtuig naar Lake Jackson, deze keer met mijn vriendin Michele die haar dochter Jacquelyn wou bezoeken die op Texas A&M (universiteit) studeert. Ze is een freshman (1ste jaar unif) en doet een minor in psychologie. Studenten op Texas A&M noemen ze aggies.

We logeerden bij Michele's schoonmoeder Betty en de eerste nacht speelden we scrabble tot middernacht. Daar Engels mijn 3de taal is, had ik wat aanpassingsproblemen, maar na een tijdje vlotte dat wel. Rond de middag namen we de scenic route richting College Station en arriveerden rond 16u in de gietende regen. Foto's van de campus volgen. 's Avonds gingen we naar een lekker restaurant Los Cucos en daarna genoten we van een filmpje "All about Stevie" met Sandra Bullock die in Austin woont. Toeval wil dat we morgen naar Austin vertrekken om Bob & Dolores te gaan bezoeken (familie van Michele).

Big Sable Point Lighthouse in Ludington State Park

Wat hebben we genoten van Ludington (2u 15' ten westen van Midland) op zaterdag 5 september.

De voorbije week was het weer hier in Midland een constante 22-23 graden, ons zal je hier niet horen klagen... mochten we het weer kunnen bestellen...

's Voormiddags wandelden we wat langs de Skyline Trail Boardwalk waar je een mooi uitzicht op het duinenlandschap hebt. Daarna gingen we een kijkje nemen bij de Hamlin Dam, gebouwd in 1914 na 3 mislukte pogingen! Door de bouw van deze dam slaagde men erin het Hamlinmeer te vergroten en tevens een groot recreatiedomein te creëren.

Na deze 2 blitsbezoeken parkeerden we de auto in het State Park en begonnen we onze wandeling langs de Lighthouse Trail (weg naar de vuurtoren) richting Big Sable Point Lighthouse. Je mag toch rekenen op een 75' stappen, eerst door het bos en dan door de duinen (iets lastiger!)

De vuurtoren is gebouwd in 1867 en is met zijn 34 m één van de hoogste vuurtorens aan Lake Michigan. Het is ook één van de weinigen waar bezoekers toegang hebben tot de toren, na eerst een 130 trappen te overwinnen, maar het zicht is adembenemend! Het vuurlicht is tot op heden nog operatief, wij hebben dat wel jammer genoeg moeten missen...

De rest van de namiddag was er zon, waterpret en strand... meer moet dat niet zijn!

We keerden terug langs het strand en na 45' arriveerden we terug op onze parking. Tijd voor een lekker dineetje bij PM Steamers. Hou wel nog plaats voor een lekker ijscrèmeke bij House of Flavors! Smakelijk!

Weg met de blokjes!!!

Gauthier is er na precies 2 jaar van af! Joepie...

Het laatste bezoek bij de tandarts is niet één van de leukste omdat alle cementrestjes moeten verwijderd worden. Het tandvlees begint dan te bloeden en ziet tijdelijk af, maar alles komt terug in orde.

Volgende week moet hij terug voor de 'retainer' (retentiebeugel), hij koos voor een rode, glimmend in het donker. Deze moet hij nog gedurende 2 weken dag & nacht inhouden en later enkel 's nachts.

Je houdt het niet voor mogelijk welke keuze je hiervoor krijgt. Op het einde van het bezoek hebben Gauthier & ik zitten schaterlachen omdat alle bedienden begonnen te zingen in koor: "You got your braces off today, hooray... hooray..." Voor een moment stond het kantoor op zijn kop... standaard procedure... Ik was daar gelukkig van gespaard gebleven... alhoewel... eens zot doen kan nooit kwaad! Daarbovenop kreeg hij een volle zak snoep (van de tandarts!!!) met een ballon. Welcome to the States!

Lizard Fair - 16 augustus 2009 - Baseball Stadium

Op een hete zondagnamiddag 16 augustus gingen we met z'n zessen tzz (onze kids, hun vrienden Hunter & Conrad en onszelf) naar de Lizard Fair om enkele groepen te zien optreden. Het concert begon al in de namiddag rond 17u en omdat we hele goede zitplaatsen hadden (1ste en 6de rij), besloten we om tegen openingsuur te gaan. We genoten van de volgende artisten:

Jessie James, the Elms, Tina Parol, Thriving Ivory, Boys Like Girls, Sean Kingston & Flo Rida.

De twee 40 plusssers (wij dus) zaten op de 1ste rij recht tegenover de boxen en gelukkig had ik oordoppen gekregen van een veiligheidsagent want de volumeknop stond echt wel te hoog.

Rond een uur of 10 's avonds begon het te onweren en werd het concert tijdelijk stilgelegd. Velen schuilden in het stadium want het was ook aan het bliksemen. Na een goed halfuurtje konden we terug, weliswaar onder sporadische douches, genieten van de optredens. Sommige artiesten waagden zich nogal ver op de boxen (zie foto's facebook). Rond 23u keerden we moe (en kletsnat!) maar tevree huiswaarts.

Vlaams bezoek in Midland

Na 1 maand van complete stilte ben ik terug van weggeweest : "Ann is back in the house"!

Welja, ik dacht dat schrijvers ook wel eens een pauze verdienden, maar ik hoop dat ik hierdoor niet al mijn trouwe lezers ben kwijtgeraakt! Bon, we zien wel...

Deze zomer mochten wij onze Belgische vrienden, de familie Dhaenens verwelkomen, die reeds op 20 juli naar de States op reis vertrokken waren om eerst de staat Florida te verkennen. Het eerste contact met de 'the American way of life' stond hun direct aan en ze genoten met volle teugen van de talrijke pretparken met de hierbij horende shows. We hielden bijna dagelijks contact vanaf ze voet op Amerikaanse bodem zetten en volgden met spanning hun schitterende avonturen. Wij zaten op dat moment trouwens in de Smoky Mountains en hadden nog 1 weekje om ons voor te bereiden op hun komst. Ze arriveerden op vrijdagnamiddag 31 juli. Veel tijd om te bekomen kregen ze niet! De volgende ochtend bezochten we Mackinac Island en deden we een fietstoer rond het eiland... De 2 mama's reden met een tandem (20 jaar geleden: ik moet er hier geen tekening bij maken zeker?!) en schaterden het uit... Hun gulle lach was aanstekelijk voor de ganse straat... Rond de middag gingen we gezellig lunchen in een restaurantje met zicht op het Huron meer. Net toen we aan het eten waren, begon het te motregenen, maar dit kon ons niet deren, we zaten immers in het droge. We sloten de namiddag af met een leuke wandeling op het eiland en kochten net voor het terug aan boord gaan lekkere fudge, een plaatselijke lekkernij die zeker niet mag ontbreken aan een deftig bezoek van het eiland. Op zondag stond er een brunch op het menu in één van de restaurants van het casino Soaring Eagle in Mount Pleasant. De namiddag werd gevuld met een toer in Midland, de mall (klein shoppingcenter), de scholen van de kids, Main Street en natuurlijk het baseball stadium. Er was die namiddag een wedstrijd die om 15u begonnen was en door het late uur nl. 18u30 mochten wij gratis een kijkje nemen. Perfecte timing, want een goed halfuur later konden Mieke & Guido leuke beelden vastzetten van de overwinning van de Loons op fototoestel en camera. Toch iets speciaals voor ons Belgen! De avond dan maar op zijn typisch Belgisch afgesloten met lekkere zelfgemaakte wafels. Wij hebben in onze 4 jaar tijd nog nooit zoveel genoten van onze biljart- en kickertafel. Het was echt tof om nog eens bezoekers over de vloer te hebben vooral omdat deze onze enigste waren dit jaar (crisis!). De laatste dag was het shoppen until we droppen in Birch Run. De Tommy Hilfiger winkel werd letterlijk bijna opgekocht. Echt, een betere aftrap kon niet... Op dinsdagmorgen, na een emotioneel afscheid, vertrok de familie Dhaenens richting Niagara watervallen om van daaruit richting New York te trekken. Ze hadden alles tot in de puntjes voorbereid wat hun reis op deze manier onvergetelijk en schitterend heeft gemaakt. Bijgevoegd enkele sfeerbeelden.

Arch Rock - Alum Cave Bluffs

Deze morgen zijn we om 10u aan onze wandeling begonnen. Het was een heel mooi pad dat de rivier volgde met talrijke kleine watervalletjes. We klommen zo'n 40' naar Arch Rock (1,3 mile = 2 km enkel!) waar we even stilstonden om foto's te nemen. Daarna hebben we nog een 20' doorgewandeld naar Alum Cave Bluffs (2,3 mile = 3,7 km enkel!). Deze wandeltocht is de meest populaire in het park. Enkele redenen zijn: aanwezigheid van een rivier, een stenen boog (Arch Rock), heel veel rhododendrons, en een grot (Alum Cave). Wij vonden dit terecht één van de mooiste tochten. Vandaag geen beren tegengekomen, nochtans was er grote kans. Daarna zijn we gaan eten in de Bull Fish Grill in Pigeon Forge. Het slaatje met vers tonijn was overheerlijk!
Voor de rest van de dag genoten we nog van ons huis in de bergen. Een beetje lezen op het terras in het zonnetje en genieten van de stilte rondom ons.
Serge is elke dag braambessen gaan plukken die hij met wat yoghurt & cornflakes vermengd, een gezond ontbijt! Wedden dat hij die zal missen in Midland? Maar geen nood, we hebben een grote struik braambessen in onze tuin staan...

Rainbow Falls - shortcut Gauthier

Deze morgen zijn we voor de 5de keer het park binnengereden om de Rainbow Falls (5,2 mile = 8,5 km) te bekijken. Het pad was constant bergop met enkele bruggetjes zoals gisteren. Het was een spannend avontuur met zweet & traantjes! Waarom? Dat mag Gauthier uitleggen...

"Onderweg waren er zeer veel binnenwegen tussen het grote pad. We namen de meeste samen om zo vlug mogelijk boven te zijn. Maar toen ik ver voor zat besloot ik een binnenweg te nemen die ongeveer 1 km lang was. Ik bleef dan 5 minuten doorwandelen naar boven via deze binnenweg toen ik uiteindelijk besloot terug te keren. Ik dacht toen dat mijn familie nog achter zat en heb dus 5 minuten zitten wachten. Maar het bleek dat ze al ver voren zaten op zoek naar mij. Toen ben ik ook de klim naar boven begonnen en uiteindelijk aan de top van de berg had ik me weer toegevoegd tot de groep." Tot hier de uitleg van onze 14-jarige.

Op de terugweg zagen de kids 2 beren lopen! Dat was wel even spannend, maar we waren te laat om foto's te nemen want ze liepen vlug weg van ons. Jammer... Rainier is hier niet mee akkoord... hij was diegene die ging weglopen van de beren... Daarna zijn we nog naar Best Italian Cafe & Pizzeria, een goed Italiaans restaurant in Gatlinburg gaan uiteten.

Cades Cove Tour

Een "cove" is een relatieve vlakke vallei tussen gebergten; die van Cades Cove bezoeken zo'n 2 miljoen mensen per jaar! Het is een lus van 11 mile (18 km) in één richtingsverkeer wat soms vervelend kan zijn als uw voorganger plots stopt om te fotograferen of te filmen. We waren onze toer rond 9u15 begonnen en het was nog redelijk kalm op de baan. We hoopten om wat wilde dieren te zien en konden ons geluk niet op toen we 2 beren en enkele herten op nog geen 10 m van ons tegenkwamen.
Vroeger was Cades Cove een landbouwcommune en in de jaren 1900 gebruikten zo'n 125 Cove families dezelfde weg. We hielden halt bij het houten huis van John Oliver, gebouwd in 1820. Dit is één van de 70 historische gebouwen in het park. John's huis bleef 100 jaar in de familie. Het huis werd gebouwd met eenvoudige middelen, veel spieren ook die van de buren & ezels. Ouders, kinderen en meisjes sliepen beneden terwijl de jongens in de loft sliepen.
Nadien parkeerden we de auto om te voet verder te gaan naar de Abrams Falls (5 mile = 8 km). Het was een leuke wandeling over bruggetjes, maar wel nog redelijk steil. We volgden de rivier en hebben genoten van enkele rustgevende plekjes langs de weg. Het was een goed uur wandelen enkel, wat net genoeg was voor mij! Na deze workout zijn we gestopt bij de Cable Mill, met een bezoekerscentrum vlak ernaast. John P.Cable kocht een stuk land eind 1860. Deze molen, gebouwd in 1870 staat nog op zijn originele plaats. We zagen hoe het leven van de mensen eruitzag zo'n 100 jaar geleden: de lokale hoefsmid, de molen, het rookhuis, de schuur...

Splash Country - Clingmans Dome

Deze morgen stonden we om 9u stipt al in het waterpark. Vandaag, zaterdag mocht iedereen die over een seisoenspas beschikte immers een uurtje vroeger binnen. We haastten ons naar de glijbaan "Scream", de enige die open was tot 10u. We profiteerden van deze kalmte om foto's te nemen en iedereen van het gezin te filmen. Tegen twaalven kregen we reuzehonger en aten we onze sandwichen op in de auto terwijl we naar Clingmans Dome reden op 6,643 feet (2025 m) boven zeeniveau. Deze dome is dan ook het hoogste punt in de Smoky Mountains en de 3de hoogste top ten oosten van de Mississippi rivier. Clingmans Dome ligt op de grens tussen de 2 staten North Carolina (3de hoogste punt) en Tennessee (hoogste punt). Het is tevens het hoogste punt langs de Appalachian Trail, een 2,174 mile (3499 km) voetpad dat loopt van Georgia tot Maine.

De rit duurde toch 45' en er was veel volk op baan. Tijdens de wintermaanden is deze weg gesloten van 1 december tot en met 31 maart. We hadden geluk bij het vinden van een parkeerplaats daar op de top. Daarna volgen we nog een pad van 0.5 mile (800m) te voet, maar deze weg is zeer steil (330 feet = 101 m hoogteverschil) en leidt naar de observatietoren aan de top van de dome. Op zonnige dagen geeft deze toren een 360 graden panoramisch overzicht over 5 staten. De Smokies behoren tot het Appalachen gebergte dat zich uitstrekt van noord Alabama tot de provincie van Quebec (Canada) en maken ook deel uit van de Blue Ridge gebergte dat zich uitstrekt van Georgia tot zuid Pennsylvania. Terug in het dal aangekomen, genoten we van typisch zuiders eten in het Applewood Farmhouse restaurant en lieten het ons voor de zoveelste keer smaken.

Smokier Smokies - Dixie Stampede

Jammer genoeg ontsnappen ook de Smokies niet aan de gevolgen van de luchtvervuiling. Komende van de Midwest, heeft deze vervuiling de zichtbaarheid over de laatste 50 jaar met 60% verminderd. In 1960 zag de bezoeker nog 22 miles ver op een overlook, nu is dit gereduceerd tot 12 miles. Boosdoeners zijn de sulfaten en stikstoffen komende van industrieën en geürbaniseerde centra. Volgens wetenschappers stijgen deze emulsies 's nachts en vermengen zich met lucht die zich nestelt rondom de randen van het park. Een andere serieuze vervuiler is de ozonvervuiling aan de grond veroorzaakt door stikstoffen (auto's en bedrijven) vermengd met organisch compost blootgesteld aan zonlicht. Ozonconcentraties gemeten in het park zijn één van de hoogste in het oosten van de Verenigde Staten en dan hebben we het nog niet gehad over de catastrofale gevolgen van de zure regen. Alsof dat nog niet voldoende is, zijn deze bomen (Hemlocks) het slachtoffer van de balsam woolly adelgid (adelgid = bladluis) een Europees insect die het sap van de varens opdrinkt en zo de plant binnen de 6 tot 8 jaar doodt. Meer dan 70% van de varens (Fraser firs) zijn dood of hun bloedlijn is vergiftigd door het gif van de adelgid. In gemakkelijk bereikbare gebieden probeert men te sprayen met een natuurlijk zeepje dat enkel giftig is voor de insecten, maar dit is een duur proces. Een ander soort insect, de hemlock woolly adelgid (HWA) komende van Azië, is een minuscuul beestje dat de hemlock bomen binnen de 3 tot 5 jaar doodt door aan de stam van de boom het sap van de naalden te drinken zodanig dat deze verkleuren en uiteindelijk afvallen. Om deze pest te bestrijden laten ze in het park een ander soort insecten los die enkel die HWA opeten.
Deze morgen heeft vake een stukje van de berg afgewandeld (33') en dan terug bergop gelopen (29'). Kwestie van een goede konditie te onderhouden!!!

Rond 14u zijn we van de berg gereden (neemt exact 15' in beslag) om naar de show te gaan kijken van Dolly Parton's Dixie Stampede met avondeten. Eerst genoten we van een half uurtje voorshow in een aparte zaal met wat blue grass muziek. Daarna ging iedereen in de grote zaal waar tijdens het optreden 1000 man tegelijkertijd kan eten. We hadden front row seats gevraagd en extra bijbetaald zodat we alles goed konden zien. De show was heel gevarieerd en goed opgebouwd. Er waren 2 zijden: the North & the South en die speelden tegen mekaar onder de vorm van spelletjes. Het publiek kreeg ook zijn rol, wij moesten het spel meespelen: rechtstaan, met de voeten stampen, de vlag doorgeven enz... en dat terwijl we ons 4-gangen menu naar binnen speelden ZONDER BESTEK! Wij kregen soep met een warm! broodje, een kippetje, varkenslapje, patat, maïs en als dessert een lekkere warme! appelflap en natuurlijk ook onbeperkt frisdranken, thee of koffie.

Dollywood

We stapten Dolly Parton's park binnen rond een uur of negen en deden eerst een paar attrakties aan het uiteinde van het park om de grote files te vermijden. Het waren vooral roller coasters die onze voorkeur hadden. Rond de middag deden we het wat kalmer aan en hadden shows onze voorkeur. We hadden ons bijna volledig "bekeerd" bij de Kingdom Heirs: dit kwartet had een award gekregen en is één van de topgroepen in Zuiderse gospel muziek. We stelden ons al een groepje zwarte vrouwen voor... maar groot was de verrassing toen 4 mannen het podium opkwamen... en gedurende 45' liedjes zongen over het loven en prijzen van God en Jezus. Er zat niets anders op dan te blijven tot het einde... Bij het verlaten van het park hebben we onze gratis CD opgepikt met liedjes van Dolly met als titel "Sha-Kon-O-Hey!" cherokee's voor"Land of the Blue Smoke".

Op de terugweg zijn we gaan eten in een volgens tripadvisor.com aan te raden restaurant "The Old Mill", gekend voor zijn typisch zuiderse keuken. We lieten het ons smaken. Net toen we huiswaarts keerden, begon het te regenen. Net op tijd hebben we kunnen genieten van een zonnige, ontspannende dag in Dollywood.

Het park viert zijn 75-jarig bestaan

De Great Smoky Mountains zijn een bergketen stijgende langs de Tennessee - North Carolina grens in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Ze beslaan één van de hoogste punten van de Appalachian Mountains, en maken deel uit van de Blue Ridge fysiografische provincie. De Smoky Mountains zijn 200 tot 300 miljoen jaar geleden gevormd en behoren tot de oudste bergen ter wereld, daarom zijn de toppen veel ronder en lager dan de jongere toppen van de Rocky Mountains. De immense grootte van het bergketen is te vergelijken met de afstand van Georgia tot Canada.

De Grote Smokies zijn het best bekend als de thuisbasis van de Great Smoky Mountains National Park, dat beschermt het grootste deel van het assortiment. Het park werd opgericht in 1934, en met meer dan 9 miljoen bezoekers per jaar, is dit het meest bezocht nationale park in de Verenigde Staten. 11 000 jaar geleden waren de Cherokee indianen de eerste bewoners. Deze Indianen werden rond 1800 door Europeanen verdreven naar het westen, richting Oklahoma. In 1838 beviel de Amerikaanse regering de dodenmars "the Trail of Tears" waarbij één derde van de 13 000 Indianen stierf door ziekte of ondervoeding. Toch hebben in totaal zo'n 100 000 indianen deze mars overleefd, hun stamnamen zijn Cherokee, Seminole, Chickasaw & Choctaw. Een handvol Cherokee indianen weigerden om zich aan de regering te onderwerpen en verscholen zich in de bergen van Clingmans Dome en Mount Guyot waar ze erin slaagden om te overleven. De Cherokee indianen beschreven deze bergen als "shaconage" wat blauw, zoals rook betekent. De "smoke" in de Great Smoky Mountains slaat op de mystieke blauwe nevel (waterdamp) die de toppen aan het zicht onttrekt. In een persoonlijkere benadering kunnen bezoekers via 1200 km aan wandelpaden trektochten maken en kennis maken met blokhutten, watervallen en elanden. Vissen, kamperen (1008 kampsites & 100 primitieve sites), vogels spotten (meer dan 240 vogelsoorten), fietsen en wild bekijken...

Het hoogste punt in het park is 840 feet aan de voet van Abrams Creek en het hoogste punt is 6,643 feet aan de top van Clingmans Dome. Wetenschappers schatten dat er in het park 100 000 verschillende planten- en dierensoorten bestaan, 1600 zwarte beren, 30 verschillende soorten salamanders, enig in de wereld: het park heeft zijn bijnaam van 'salamanderhoofstad van de wereld' dan ook niet gestolen!

Vake & Gauthier hebben samen de Chimney Tops Trail bewandeld vandaag. Het was een steile beklimming van 4 miles (6,4 km). Dit pad bevindt zich 7 miles (11,2 km) ten noorden van Newfound Gap.

Gatlinburg: touristtrap

Tijdens de nacht van zondag op maandag was er een enorm stormweer en ons huis was in een dikke mist "gevangen" die heel langzaam opklaarde rond de middag. Dus besloten we Gatlinburg te bezoeken. We hoopten daar ergens in de buurt te kunnen pique-niquen maar dat was quasi onmogelijk. Het stadje is een ware toerist'trap'. Parkeerplaatsen zijn schaars en overal moet je betalen, zelfs voor een half uurtje is het $5. Dus parkeerden we de auto op 1 km van het centrum. We stapten het Hardrock café binnen om de zoveelste? flesopener en de zoveelste? pin te kopen. Serge had graag nog als souvenir een 'Tilley hoed' gekocht in één v/d winkels daar maar ze hadden ze niet binnen. Het werd een blitsbezoek omdat het massatoerisme ons enorm tegenstak en de talrijk aanwezige attrakties ons niet interesseerden.

Daarna reden we voor de 1ste keer in the Great Smoky Mountains National Park binnen dat gratis is gans het jaar door. Het is een beetje te vergelijken met Yosemite omdat je hier ook talrijke bezoekerscentra hebt waar je alle info kan verkrijgen. In het Sugarlands centrum hebben we een 20' durende video bekeken over de Smokies.

Splash Country

Vandaag stond het waterpark "Splash Country" op het programma, naast dit park heeft Dolly Parton (bekende country zangeres) nog een ander op haar naam staan: "Dollywood", een soort attraktiepark, maar dat bezoeken we later wel eens.

Deze morgen hebben we op het gemak ontbeten, een beetje Franse les met de kids gehad, een beetje gelezen, naar muziek geluisterd, kortom een gezellige ontspannende ochtend in ons droomhuis in de bergen, meer moet dat niet zijn! Ik krijg maar niet genoeg van de magnifieke zichten vanop het terras. Na de lunch vertrokken we naar Splash Country, op een goed halfuurtje rijden. Het was heet, zo'n 30 graden en we konden de verfrissing van het waterpark goed gebruiken. Na zo'n 3 uurtjes ontspannen, zwemmen, glijden enz... besloten we om naar Corky's te gaan eten, gekend om zijn lekkere ribbetjes. Het werd inderdaad door iedereen goed gesmaakt! Daarna gingen we nog eens naar Kroger, het was een andere dan gisteren, maar enen die op onze baan terug lag, dus mooi meegenomen.
Op de foto hierboven is Serge onze wandeling voor morgen aan het voorbereiden. Wordt vervolgd...