3 jaar geleden kwam ik voor het eerst in contact met de
MIWLA. Dit staat voor Michigan World Language Association. Deze organisatie staat voor alle taalleerkrachten van het basis- tot universitair onderwijs. Dit jaar vierden ze hun 50ste verjaardag en de conferenties gaan altijd door in de hoofdstad van de staat Michigan, nl. in Lansing op anderhalf uur rijden van Midland.
De eerste keer had ik me ingeschreven om 2 workshops te doen, één in de voor- en één in de namiddag. ($60). Ik vond er één de moeite waard, bij de andere ben ik maar stiekem weggeslopen...
Toendertijd vertrok ik dan ook 's morgens rond een uur of 5 om toch maar op tijd te kunnen beginnen. Het tweede jaar ben ik maar sessies gaan volgen want die zijn gratis. Het zijn meestal leerkrachten van het middelbaar of universitair onderwijs die gedurende 50' over een bepaald onderwerp les geven. Zoals de workshops zitten hier interessante en minder interessante lessen bij.
Soit...
Mijn collega van SVSU vroeg me vorig jaar al of ik niet geïnteresseerd was om ook eens een lesje te presenteren. Ik zag dat helemaal niet zitten, zei haar dat ik veel te nerveus zou zijn en wist ook nog helemaal niet waarover ik zou lesgeven. Tenslotte hield ik helemaal niet van die evaluatieformulieren die ik voor andere lesgevers moest invullen. Ik vond dit zo omslachtig en verloren tijd en wie was ik om een andere leerkracht te evalueren? Maar blijkbaar hoort dit bij deze Amerikaanse cultuur...
In het voorjaar van 2014 had ik een super leuke klas in SVSU van een 20-tal studenten, heel gemotiveerd en vriendelijk. Tijdens het laatste hoofdstuk hadden we het over voeding. We vergeleken de Europese met de Amerikaanse eetgewoonten. Het viel me op dat vele studenten maar heel weinig wisten over de verschillen in eetcultuur. Daarom besloot ik een PowerPoint presentatie te maken en met deze studenten te werken. Zij waren mijn 'proefkonijnen' en gaven me nuttige feedback. Amerikanen zijn gewoon om anderen te evalueren, ze doen het constant op school en houden echt geen blad voor de mond.
Tijdens de zomer van 2014 herwerkte ik nog een stukje en voegde andere info toe maar veel tijd had ik daar toch niet meer ingestoken. Tegen de maand april was ik al ingeschreven om te gaan presenteren op de conferentie die dan doorging op 23 en 24 oktober.
De stap was gezet...
Niet alleen ging ik presenteren maar ook werken tegelijkertijd! Wat een verschil buiten 3 jaar geleden... Dus om een verhaal kort te maken: titel van mijn presentatie was "La bonne bouffe me manque." Ik gaf deze presentatie op donderdagmorgen van 8 tem 8u50. De reacties van het publiek, allemaal leerkrachten, waren heel positief. Iedereen kreeg een evaluatieformulier waarbij je op 12 vragen moest evalueren en de laatste vraag was: "Do you think this is the best session?"
Op de 90 sessies werd mijn sessie als beste uitgekozen! Ik kon het eerst niet geloven!
Ik had iets gewonnen, amai goed dat ik het niet wist op voorhand!
Wat heb ik nu gewonnen?
Ik mag nu met mijn presentatie de staat Michigan vertegenwoordigen in Minneapolis, op een jaarlijkse conferentie in Central States en het opnemen tegen andere staten. Mijn reiskosten worden vergoed tot $1000. Het aantal sessies daar bedraagt 190 ipv 90. Dit zal in maart 2015 doorgaan. Ik kijk er al naar uit om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe ervaringen op te doen! Ben fier als een gieter, maar ja, il faut le faire hein!
Moraal van het verhaal?
Nooit opgeven in het leven en jezelf zeker nooit verloochenen. Blijven geloven in jezelf en in je capaciteiten! Je gevoel volgen en er geen 100% maar 200% tegen gaan!
