Het park viert zijn 75-jarig bestaan

De Great Smoky Mountains zijn een bergketen stijgende langs de Tennessee - North Carolina grens in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Ze beslaan één van de hoogste punten van de Appalachian Mountains, en maken deel uit van de Blue Ridge fysiografische provincie. De Smoky Mountains zijn 200 tot 300 miljoen jaar geleden gevormd en behoren tot de oudste bergen ter wereld, daarom zijn de toppen veel ronder en lager dan de jongere toppen van de Rocky Mountains. De immense grootte van het bergketen is te vergelijken met de afstand van Georgia tot Canada.

De Grote Smokies zijn het best bekend als de thuisbasis van de Great Smoky Mountains National Park, dat beschermt het grootste deel van het assortiment. Het park werd opgericht in 1934, en met meer dan 9 miljoen bezoekers per jaar, is dit het meest bezocht nationale park in de Verenigde Staten. 11 000 jaar geleden waren de Cherokee indianen de eerste bewoners. Deze Indianen werden rond 1800 door Europeanen verdreven naar het westen, richting Oklahoma. In 1838 beviel de Amerikaanse regering de dodenmars "the Trail of Tears" waarbij één derde van de 13 000 Indianen stierf door ziekte of ondervoeding. Toch hebben in totaal zo'n 100 000 indianen deze mars overleefd, hun stamnamen zijn Cherokee, Seminole, Chickasaw & Choctaw. Een handvol Cherokee indianen weigerden om zich aan de regering te onderwerpen en verscholen zich in de bergen van Clingmans Dome en Mount Guyot waar ze erin slaagden om te overleven. De Cherokee indianen beschreven deze bergen als "shaconage" wat blauw, zoals rook betekent. De "smoke" in de Great Smoky Mountains slaat op de mystieke blauwe nevel (waterdamp) die de toppen aan het zicht onttrekt. In een persoonlijkere benadering kunnen bezoekers via 1200 km aan wandelpaden trektochten maken en kennis maken met blokhutten, watervallen en elanden. Vissen, kamperen (1008 kampsites & 100 primitieve sites), vogels spotten (meer dan 240 vogelsoorten), fietsen en wild bekijken...

Het hoogste punt in het park is 840 feet aan de voet van Abrams Creek en het hoogste punt is 6,643 feet aan de top van Clingmans Dome. Wetenschappers schatten dat er in het park 100 000 verschillende planten- en dierensoorten bestaan, 1600 zwarte beren, 30 verschillende soorten salamanders, enig in de wereld: het park heeft zijn bijnaam van 'salamanderhoofstad van de wereld' dan ook niet gestolen!

Vake & Gauthier hebben samen de Chimney Tops Trail bewandeld vandaag. Het was een steile beklimming van 4 miles (6,4 km). Dit pad bevindt zich 7 miles (11,2 km) ten noorden van Newfound Gap.

Gatlinburg: touristtrap

Tijdens de nacht van zondag op maandag was er een enorm stormweer en ons huis was in een dikke mist "gevangen" die heel langzaam opklaarde rond de middag. Dus besloten we Gatlinburg te bezoeken. We hoopten daar ergens in de buurt te kunnen pique-niquen maar dat was quasi onmogelijk. Het stadje is een ware toerist'trap'. Parkeerplaatsen zijn schaars en overal moet je betalen, zelfs voor een half uurtje is het $5. Dus parkeerden we de auto op 1 km van het centrum. We stapten het Hardrock café binnen om de zoveelste? flesopener en de zoveelste? pin te kopen. Serge had graag nog als souvenir een 'Tilley hoed' gekocht in één v/d winkels daar maar ze hadden ze niet binnen. Het werd een blitsbezoek omdat het massatoerisme ons enorm tegenstak en de talrijk aanwezige attrakties ons niet interesseerden.

Daarna reden we voor de 1ste keer in the Great Smoky Mountains National Park binnen dat gratis is gans het jaar door. Het is een beetje te vergelijken met Yosemite omdat je hier ook talrijke bezoekerscentra hebt waar je alle info kan verkrijgen. In het Sugarlands centrum hebben we een 20' durende video bekeken over de Smokies.

Splash Country

Vandaag stond het waterpark "Splash Country" op het programma, naast dit park heeft Dolly Parton (bekende country zangeres) nog een ander op haar naam staan: "Dollywood", een soort attraktiepark, maar dat bezoeken we later wel eens.

Deze morgen hebben we op het gemak ontbeten, een beetje Franse les met de kids gehad, een beetje gelezen, naar muziek geluisterd, kortom een gezellige ontspannende ochtend in ons droomhuis in de bergen, meer moet dat niet zijn! Ik krijg maar niet genoeg van de magnifieke zichten vanop het terras. Na de lunch vertrokken we naar Splash Country, op een goed halfuurtje rijden. Het was heet, zo'n 30 graden en we konden de verfrissing van het waterpark goed gebruiken. Na zo'n 3 uurtjes ontspannen, zwemmen, glijden enz... besloten we om naar Corky's te gaan eten, gekend om zijn lekkere ribbetjes. Het werd inderdaad door iedereen goed gesmaakt! Daarna gingen we nog eens naar Kroger, het was een andere dan gisteren, maar enen die op onze baan terug lag, dus mooi meegenomen.
Op de foto hierboven is Serge onze wandeling voor morgen aan het voorbereiden. Wordt vervolgd...

A view to kill... "On/in Top of the World"

Zaterdagmorgen zijn we om 5u vertrokken richting Smoky Mountains en zijn eerst door de staat Ohio, dan Kentucky en daarna Tennessee (zuidelijke staten) gereden. De rit begon bangelijk, het was nog donker en het was aan het bliksemen. Net toen we de Saginaw brug overreden, vielen alle lichten uit. Ik was echt bang, maar daarna viel het allemaal nog goed mee, voor de rest van de rit (1050 km) hebben we niets van regen gehad. Rond 15u waren we in het dorpje Sevierville toegekomen en gingen we boodschappen doen in Kroger en daar verkochten ze enkel bier, geen wijn omdat het door wet verboden is om 2 soorten drank te verkopen, ze noemen dat hier "dry county". Heel triestige constatatie... ge moogt hier in de States in sommige staten zoals Michigan niet met geopende flessen drank rondrijden en in Midland verkopen ze op zondag geen drank voor 12u. Ik dacht van: "Toch niet waar zeker, 't is weeral van dadde..."

Om precies 16u40 zijn we dan toegekomen in ons vakantiehuis "Top of the World", dat eigendom is van een zekere dokter R. Davidheiser. Alle materialen zijn van topkwaliteit en het interieur is heel smaakvol ingericht. Het zicht is buitengewoon prachtig en ik hou al van de absolute stilte rondom het huis. We hebben al de barbecue uitgetest en goedbevonden, op één van de vele terrasjes heb ik mijn Franse roman van Anna Gavalda zitten verderlezen, de kids amuseren zich op hun laptops met hun spelletjes en straks gaan we samen nog een beetje naar "24" kijken om de avond af te sluiten. Life is good!

Het Tahquamen'ongeval' (Upper & Lower Falls)

Ge zijt avonturier of ge zijt het niet! Voor onze laatste dag, zaterdag, hadden we een plan! Tja, wat voor één... Moeke en Rainier zouden het 4 mile pad volgen van de Tahquamenon Lower Falls naar de Upper Falls en zouden zo vake en Gauthier tegemoet komen die het omgekeerde pad namen. Vake had immers de wagen geparkeerd aan de Upper Falls. Samen zouden we dan verder naar de Upper falls wandelen. Maar ... muggen beslisten hier anders over... Ik verklaar nader: na een goed uurtje stappen zagen wij het bordje van 1 mile, dat betekende in ons geval nog 3 mile stappen. Oorspronkelijk dachten we allen dat het een geplaveid pad zou zijn tot boven, maar dat "gedroomd pad"veranderde na 400m al snel in een smal bospad met een serieuze hindernissen met o.a. boomwortels en natte plekken waar je moest overspringen. Dit alleen zou zeker niet de boosdoener geweest zijn, ware het niet van de muggen. Je kon niet eens stilstaan of daar begonnen ze je al te bijten... Ik werd er gek van, vooral wanneer ze het op mijn oren gemunt hadden... Ik heb toen maar mijn gilet als hoofddoek gebruikt ten koste van mijn schouders natuurlijk. De muggen hadden hun target gevonden... Had ik maar een lange broek en een T-shirt met lange mouwen aangetrokken heb ik 100 maal zitten denken... Toen we vake & broer tegenkwamen, beslisten we heel snel om niet samen naar boven te gaan maar terug te keren. Wij (moeke & kids) naar Lower Falls en vake naar de Upper Falls (terug 3 mile, een mooie workout!) om de auto te halen en ons te komen oppikken. Samen zijn we dan nog naar de Upper Falls gereden en konden we eindelijk genieten van onze weliswaar korte wandeling. Resultaat? een ware muggenravage op onze huid!

Rainier heeft geluk gehad, geen enkele beet, maar Gauthier heeft er een 5-tal, vake een 6-tal (maar is allergisch!), moeke is de grote winnaar met een 30-tal (gelukkig niet allergisch).

PS: We hadden ons ingespoten tegen de muggen met Deet spray, maar tegen zo'n massa muggen is dit dus blijkbaar geen garantie...

Oswald's Bear ranch & Seney National Wildlife Refuge

Oswald's berenreservaat werd in 1984 geopend en voor het publiek toegankelijk gemaakt in 1997. Voor het moment leven daar 29 beren die van overal in de States gered zijn. Dean Oswald heeft er 27 met de fles gevoed. Beren kunnen zo' 25 tot 30 jaar leven. Ze houden hun winterslaap van november tot midden maart. Het zijn intelligente en nieuwsgierige dieren. Het vrouwtje heeft meestal 2 berejongen maar kan er ook 1 tot 5 krijgen. Bij de geboorte zijn de jongen kaal en zijn ze de grootte van een hamster. In de winter laat men de elektrische omheining open omdat men soms reparatiewerken moet uitvoeren en ook door het 1m 20 dik sneeuwtapijt kan men het hekken niet sluiten. Oei, zullen jullie denken... dan lopen die beren gewoon weg? Niet echt, beren leiden daar een gelukkig leven en hebben niet echt de drang om te ontsnappen. Uit nieuwsgierigheid lopen ze wel eens voorbij de hekkens, maar veel verder wagen ze zich niet. Soms zijn ze zelfs hun weg kwijt en staan ze aan het hekken gewoon te draaien tot een opzichter ze terug het goede pad wijst... Een gouden raad! Bezoek het reservaat rond de middag, dan volg je gewoon de truck met voedsel en kan je mooie foto's trekken (zonder draad). Wij waren daar rond 11u toegekomen en hebben enorm veel geluk gehad bij de 1ste stop waar men voor 5 dollar met jouw camera foto's trekt. Er was niemand voor ons! Toen we het reservaat verlieten stond er een lange file! Op bijgevoegde foto kan je Mary bewonderen, een berejong van 7 maanden afkomstig uit Kentucky. Om mooie foto's te verkrijgen kregen we cornflakes (fruit loops) om haar te voederen en trok een begeleider haar aandacht door met een tak met bladeren te wuiven achter de camera. We vonden dit een unieke ervaring! De andere beren kregen dan ook hun eten, vooral groenten zoals o.a. wortelen. Tijdens het jaar is het daar redelijk kalm, maar op 3 en 4 juli zijn het daar blijkbaar topdagen. Het is zeker een bezoekje waard! Als souvenir hebben we 2 zaken mee: Rainier heeft een fluitje gekozen gemaakt uit een stuk van een hertengewei en ik heb een interessant boek gevonden over beren en berejagen dat Dean Oswald zelf getekend heeft.

In de namiddag brachten we van 14 tot 16u een bezoek aan het Seney National Wildlife Refuge. We bekeken eerst een 15' durende mooie & interessante video over het ecosysteem van het park. Daarna gingen we op stap en volgden we de 1.4-mile (zo'n 2,5 km) Pine Ridge Nature Trail. Als afsluiter volgden we de 7 miles lus met de auto op een verharde weg door moerasland. Af en toe kon je stoppen om arendsnesten te bekijken of broednesten van vogels of zwanen. In het park kan je ook fietsen en/of kayakken op de Manistique rivier die uitmondt in het Michigan meer en in de winter is er ook mogelijkheid tot langlaufen. Na een goed uurtje rijden waren we terug in ons hotel en genoten we nog een tweede keer van ons privestrandje terwijl de kids gingen zwemmen in het binnenzwembad. Net zoals de vorige avond gingen we dineren in het restaurantje recht tegenover het hotel: "Little Falls Inn". Vlotte bediening, aangename sfeer en toch wel lekker eten.

The Upper Peninsula = het hoger gelegen schiereiland

Vers van de pers! Het verslag van donderdag 2 juli.

We zijn om 7u vertrokken onder een bewolkte hemel en op het einde van de rit een beetje regen, maar alles ging heel vlotjes. Na zo'n 2u30 reden we al over de Mackinaw Bridge en dan is het nog een uurtje tot Sault Ste.Marie. We waren omringd door de meren. In het westen het Michigan meer, in het oosten het Huron meer en in het noorden het Superior meer. We bezochten eerst the Point Iroquois Lighthouse. Deze vuurtoren werd 93 jaar in gebruik genomen. We konden tot in de toren klimmen om van het mooie uitzicht te genieten. Er is een klein museum bij, maar veel moet je er niet van verwachten. We waren van plan om onze sandwiches op het strand te verorberen, maar de sterke wind besliste hier anders over. We verkozen ze dan maar in de auto op te eten, niet minder smakelijk! Daarna reden we richting hotel Best Western in het dorpje Paradise. Onze kamer was nog niet vrij natuurlijk, we kwamen daar rond 13u toe en normaal kan je maar inchecken vanaf 15u, maar je weet nooit. Daarna gingen we naar de 2de vuurtoren (zie foto linksboven): WhiteFish Point Lighthouse op zo'n een kwartiertje rijden van ons hotel. Deze vuurtoren vonden we in feite niet echt mooi, maar er was wel iets meer te bezoeken, zoals een groter museum, een video over de verzonken schepen en een souvenirswinkeltje. Een aanrader is om eerst die video te bekijken en dan het museum te bezoeken omdat je dan veel betere kijk hebt op alles wat in het museum te zien is. Het is interessant om de verhalen te lezen over de verzonken schepen, 6000 ervan zijn verzonken in 400 jaar! De Fitzgerald is gezonken op 10 november 1975 en ligt verzonken op 17 miles van Whitefish Point op 535 feet diep. (1 foot is ongeveer 30cm). In de zomer van 1995 heeft het Canadese leger de bel van de Fitzgerald opgehaald en vervangen door een nieuwe koperen bel waar de namen van de 29 overledenen op gegraveerd zijn. In de video zie je hoe de nabestaanden na het afroepen van hun familielid de bel luiden, een hele symbolische betekenis! Aangrijpend vond ik dat! Deze bel is een herinnering aan de 30 000 schipbreukelingen van de Grote Meren. Terug in het hotel genoten we van de nabijheid van "ons privestrand".