Vlaams bezoek in Midland

Na 1 maand van complete stilte ben ik terug van weggeweest : "Ann is back in the house"!

Welja, ik dacht dat schrijvers ook wel eens een pauze verdienden, maar ik hoop dat ik hierdoor niet al mijn trouwe lezers ben kwijtgeraakt! Bon, we zien wel...

Deze zomer mochten wij onze Belgische vrienden, de familie Dhaenens verwelkomen, die reeds op 20 juli naar de States op reis vertrokken waren om eerst de staat Florida te verkennen. Het eerste contact met de 'the American way of life' stond hun direct aan en ze genoten met volle teugen van de talrijke pretparken met de hierbij horende shows. We hielden bijna dagelijks contact vanaf ze voet op Amerikaanse bodem zetten en volgden met spanning hun schitterende avonturen. Wij zaten op dat moment trouwens in de Smoky Mountains en hadden nog 1 weekje om ons voor te bereiden op hun komst. Ze arriveerden op vrijdagnamiddag 31 juli. Veel tijd om te bekomen kregen ze niet! De volgende ochtend bezochten we Mackinac Island en deden we een fietstoer rond het eiland... De 2 mama's reden met een tandem (20 jaar geleden: ik moet er hier geen tekening bij maken zeker?!) en schaterden het uit... Hun gulle lach was aanstekelijk voor de ganse straat... Rond de middag gingen we gezellig lunchen in een restaurantje met zicht op het Huron meer. Net toen we aan het eten waren, begon het te motregenen, maar dit kon ons niet deren, we zaten immers in het droge. We sloten de namiddag af met een leuke wandeling op het eiland en kochten net voor het terug aan boord gaan lekkere fudge, een plaatselijke lekkernij die zeker niet mag ontbreken aan een deftig bezoek van het eiland. Op zondag stond er een brunch op het menu in één van de restaurants van het casino Soaring Eagle in Mount Pleasant. De namiddag werd gevuld met een toer in Midland, de mall (klein shoppingcenter), de scholen van de kids, Main Street en natuurlijk het baseball stadium. Er was die namiddag een wedstrijd die om 15u begonnen was en door het late uur nl. 18u30 mochten wij gratis een kijkje nemen. Perfecte timing, want een goed halfuur later konden Mieke & Guido leuke beelden vastzetten van de overwinning van de Loons op fototoestel en camera. Toch iets speciaals voor ons Belgen! De avond dan maar op zijn typisch Belgisch afgesloten met lekkere zelfgemaakte wafels. Wij hebben in onze 4 jaar tijd nog nooit zoveel genoten van onze biljart- en kickertafel. Het was echt tof om nog eens bezoekers over de vloer te hebben vooral omdat deze onze enigste waren dit jaar (crisis!). De laatste dag was het shoppen until we droppen in Birch Run. De Tommy Hilfiger winkel werd letterlijk bijna opgekocht. Echt, een betere aftrap kon niet... Op dinsdagmorgen, na een emotioneel afscheid, vertrok de familie Dhaenens richting Niagara watervallen om van daaruit richting New York te trekken. Ze hadden alles tot in de puntjes voorbereid wat hun reis op deze manier onvergetelijk en schitterend heeft gemaakt. Bijgevoegd enkele sfeerbeelden.

Arch Rock - Alum Cave Bluffs

Deze morgen zijn we om 10u aan onze wandeling begonnen. Het was een heel mooi pad dat de rivier volgde met talrijke kleine watervalletjes. We klommen zo'n 40' naar Arch Rock (1,3 mile = 2 km enkel!) waar we even stilstonden om foto's te nemen. Daarna hebben we nog een 20' doorgewandeld naar Alum Cave Bluffs (2,3 mile = 3,7 km enkel!). Deze wandeltocht is de meest populaire in het park. Enkele redenen zijn: aanwezigheid van een rivier, een stenen boog (Arch Rock), heel veel rhododendrons, en een grot (Alum Cave). Wij vonden dit terecht één van de mooiste tochten. Vandaag geen beren tegengekomen, nochtans was er grote kans. Daarna zijn we gaan eten in de Bull Fish Grill in Pigeon Forge. Het slaatje met vers tonijn was overheerlijk!
Voor de rest van de dag genoten we nog van ons huis in de bergen. Een beetje lezen op het terras in het zonnetje en genieten van de stilte rondom ons.
Serge is elke dag braambessen gaan plukken die hij met wat yoghurt & cornflakes vermengd, een gezond ontbijt! Wedden dat hij die zal missen in Midland? Maar geen nood, we hebben een grote struik braambessen in onze tuin staan...

Rainbow Falls - shortcut Gauthier

Deze morgen zijn we voor de 5de keer het park binnengereden om de Rainbow Falls (5,2 mile = 8,5 km) te bekijken. Het pad was constant bergop met enkele bruggetjes zoals gisteren. Het was een spannend avontuur met zweet & traantjes! Waarom? Dat mag Gauthier uitleggen...

"Onderweg waren er zeer veel binnenwegen tussen het grote pad. We namen de meeste samen om zo vlug mogelijk boven te zijn. Maar toen ik ver voor zat besloot ik een binnenweg te nemen die ongeveer 1 km lang was. Ik bleef dan 5 minuten doorwandelen naar boven via deze binnenweg toen ik uiteindelijk besloot terug te keren. Ik dacht toen dat mijn familie nog achter zat en heb dus 5 minuten zitten wachten. Maar het bleek dat ze al ver voren zaten op zoek naar mij. Toen ben ik ook de klim naar boven begonnen en uiteindelijk aan de top van de berg had ik me weer toegevoegd tot de groep." Tot hier de uitleg van onze 14-jarige.

Op de terugweg zagen de kids 2 beren lopen! Dat was wel even spannend, maar we waren te laat om foto's te nemen want ze liepen vlug weg van ons. Jammer... Rainier is hier niet mee akkoord... hij was diegene die ging weglopen van de beren... Daarna zijn we nog naar Best Italian Cafe & Pizzeria, een goed Italiaans restaurant in Gatlinburg gaan uiteten.

Cades Cove Tour

Een "cove" is een relatieve vlakke vallei tussen gebergten; die van Cades Cove bezoeken zo'n 2 miljoen mensen per jaar! Het is een lus van 11 mile (18 km) in één richtingsverkeer wat soms vervelend kan zijn als uw voorganger plots stopt om te fotograferen of te filmen. We waren onze toer rond 9u15 begonnen en het was nog redelijk kalm op de baan. We hoopten om wat wilde dieren te zien en konden ons geluk niet op toen we 2 beren en enkele herten op nog geen 10 m van ons tegenkwamen.
Vroeger was Cades Cove een landbouwcommune en in de jaren 1900 gebruikten zo'n 125 Cove families dezelfde weg. We hielden halt bij het houten huis van John Oliver, gebouwd in 1820. Dit is één van de 70 historische gebouwen in het park. John's huis bleef 100 jaar in de familie. Het huis werd gebouwd met eenvoudige middelen, veel spieren ook die van de buren & ezels. Ouders, kinderen en meisjes sliepen beneden terwijl de jongens in de loft sliepen.
Nadien parkeerden we de auto om te voet verder te gaan naar de Abrams Falls (5 mile = 8 km). Het was een leuke wandeling over bruggetjes, maar wel nog redelijk steil. We volgden de rivier en hebben genoten van enkele rustgevende plekjes langs de weg. Het was een goed uur wandelen enkel, wat net genoeg was voor mij! Na deze workout zijn we gestopt bij de Cable Mill, met een bezoekerscentrum vlak ernaast. John P.Cable kocht een stuk land eind 1860. Deze molen, gebouwd in 1870 staat nog op zijn originele plaats. We zagen hoe het leven van de mensen eruitzag zo'n 100 jaar geleden: de lokale hoefsmid, de molen, het rookhuis, de schuur...

Splash Country - Clingmans Dome

Deze morgen stonden we om 9u stipt al in het waterpark. Vandaag, zaterdag mocht iedereen die over een seisoenspas beschikte immers een uurtje vroeger binnen. We haastten ons naar de glijbaan "Scream", de enige die open was tot 10u. We profiteerden van deze kalmte om foto's te nemen en iedereen van het gezin te filmen. Tegen twaalven kregen we reuzehonger en aten we onze sandwichen op in de auto terwijl we naar Clingmans Dome reden op 6,643 feet (2025 m) boven zeeniveau. Deze dome is dan ook het hoogste punt in de Smoky Mountains en de 3de hoogste top ten oosten van de Mississippi rivier. Clingmans Dome ligt op de grens tussen de 2 staten North Carolina (3de hoogste punt) en Tennessee (hoogste punt). Het is tevens het hoogste punt langs de Appalachian Trail, een 2,174 mile (3499 km) voetpad dat loopt van Georgia tot Maine.

De rit duurde toch 45' en er was veel volk op baan. Tijdens de wintermaanden is deze weg gesloten van 1 december tot en met 31 maart. We hadden geluk bij het vinden van een parkeerplaats daar op de top. Daarna volgen we nog een pad van 0.5 mile (800m) te voet, maar deze weg is zeer steil (330 feet = 101 m hoogteverschil) en leidt naar de observatietoren aan de top van de dome. Op zonnige dagen geeft deze toren een 360 graden panoramisch overzicht over 5 staten. De Smokies behoren tot het Appalachen gebergte dat zich uitstrekt van noord Alabama tot de provincie van Quebec (Canada) en maken ook deel uit van de Blue Ridge gebergte dat zich uitstrekt van Georgia tot zuid Pennsylvania. Terug in het dal aangekomen, genoten we van typisch zuiders eten in het Applewood Farmhouse restaurant en lieten het ons voor de zoveelste keer smaken.

Smokier Smokies - Dixie Stampede

Jammer genoeg ontsnappen ook de Smokies niet aan de gevolgen van de luchtvervuiling. Komende van de Midwest, heeft deze vervuiling de zichtbaarheid over de laatste 50 jaar met 60% verminderd. In 1960 zag de bezoeker nog 22 miles ver op een overlook, nu is dit gereduceerd tot 12 miles. Boosdoeners zijn de sulfaten en stikstoffen komende van industrieën en geürbaniseerde centra. Volgens wetenschappers stijgen deze emulsies 's nachts en vermengen zich met lucht die zich nestelt rondom de randen van het park. Een andere serieuze vervuiler is de ozonvervuiling aan de grond veroorzaakt door stikstoffen (auto's en bedrijven) vermengd met organisch compost blootgesteld aan zonlicht. Ozonconcentraties gemeten in het park zijn één van de hoogste in het oosten van de Verenigde Staten en dan hebben we het nog niet gehad over de catastrofale gevolgen van de zure regen. Alsof dat nog niet voldoende is, zijn deze bomen (Hemlocks) het slachtoffer van de balsam woolly adelgid (adelgid = bladluis) een Europees insect die het sap van de varens opdrinkt en zo de plant binnen de 6 tot 8 jaar doodt. Meer dan 70% van de varens (Fraser firs) zijn dood of hun bloedlijn is vergiftigd door het gif van de adelgid. In gemakkelijk bereikbare gebieden probeert men te sprayen met een natuurlijk zeepje dat enkel giftig is voor de insecten, maar dit is een duur proces. Een ander soort insect, de hemlock woolly adelgid (HWA) komende van Azië, is een minuscuul beestje dat de hemlock bomen binnen de 3 tot 5 jaar doodt door aan de stam van de boom het sap van de naalden te drinken zodanig dat deze verkleuren en uiteindelijk afvallen. Om deze pest te bestrijden laten ze in het park een ander soort insecten los die enkel die HWA opeten.
Deze morgen heeft vake een stukje van de berg afgewandeld (33') en dan terug bergop gelopen (29'). Kwestie van een goede konditie te onderhouden!!!

Rond 14u zijn we van de berg gereden (neemt exact 15' in beslag) om naar de show te gaan kijken van Dolly Parton's Dixie Stampede met avondeten. Eerst genoten we van een half uurtje voorshow in een aparte zaal met wat blue grass muziek. Daarna ging iedereen in de grote zaal waar tijdens het optreden 1000 man tegelijkertijd kan eten. We hadden front row seats gevraagd en extra bijbetaald zodat we alles goed konden zien. De show was heel gevarieerd en goed opgebouwd. Er waren 2 zijden: the North & the South en die speelden tegen mekaar onder de vorm van spelletjes. Het publiek kreeg ook zijn rol, wij moesten het spel meespelen: rechtstaan, met de voeten stampen, de vlag doorgeven enz... en dat terwijl we ons 4-gangen menu naar binnen speelden ZONDER BESTEK! Wij kregen soep met een warm! broodje, een kippetje, varkenslapje, patat, maïs en als dessert een lekkere warme! appelflap en natuurlijk ook onbeperkt frisdranken, thee of koffie.

Dollywood

We stapten Dolly Parton's park binnen rond een uur of negen en deden eerst een paar attrakties aan het uiteinde van het park om de grote files te vermijden. Het waren vooral roller coasters die onze voorkeur hadden. Rond de middag deden we het wat kalmer aan en hadden shows onze voorkeur. We hadden ons bijna volledig "bekeerd" bij de Kingdom Heirs: dit kwartet had een award gekregen en is één van de topgroepen in Zuiderse gospel muziek. We stelden ons al een groepje zwarte vrouwen voor... maar groot was de verrassing toen 4 mannen het podium opkwamen... en gedurende 45' liedjes zongen over het loven en prijzen van God en Jezus. Er zat niets anders op dan te blijven tot het einde... Bij het verlaten van het park hebben we onze gratis CD opgepikt met liedjes van Dolly met als titel "Sha-Kon-O-Hey!" cherokee's voor"Land of the Blue Smoke".

Op de terugweg zijn we gaan eten in een volgens tripadvisor.com aan te raden restaurant "The Old Mill", gekend voor zijn typisch zuiderse keuken. We lieten het ons smaken. Net toen we huiswaarts keerden, begon het te regenen. Net op tijd hebben we kunnen genieten van een zonnige, ontspannende dag in Dollywood.