Oswald's Bear ranch & Seney National Wildlife Refuge

Oswald's berenreservaat werd in 1984 geopend en voor het publiek toegankelijk gemaakt in 1997. Voor het moment leven daar 29 beren die van overal in de States gered zijn. Dean Oswald heeft er 27 met de fles gevoed. Beren kunnen zo' 25 tot 30 jaar leven. Ze houden hun winterslaap van november tot midden maart. Het zijn intelligente en nieuwsgierige dieren. Het vrouwtje heeft meestal 2 berejongen maar kan er ook 1 tot 5 krijgen. Bij de geboorte zijn de jongen kaal en zijn ze de grootte van een hamster. In de winter laat men de elektrische omheining open omdat men soms reparatiewerken moet uitvoeren en ook door het 1m 20 dik sneeuwtapijt kan men het hekken niet sluiten. Oei, zullen jullie denken... dan lopen die beren gewoon weg? Niet echt, beren leiden daar een gelukkig leven en hebben niet echt de drang om te ontsnappen. Uit nieuwsgierigheid lopen ze wel eens voorbij de hekkens, maar veel verder wagen ze zich niet. Soms zijn ze zelfs hun weg kwijt en staan ze aan het hekken gewoon te draaien tot een opzichter ze terug het goede pad wijst... Een gouden raad! Bezoek het reservaat rond de middag, dan volg je gewoon de truck met voedsel en kan je mooie foto's trekken (zonder draad). Wij waren daar rond 11u toegekomen en hebben enorm veel geluk gehad bij de 1ste stop waar men voor 5 dollar met jouw camera foto's trekt. Er was niemand voor ons! Toen we het reservaat verlieten stond er een lange file! Op bijgevoegde foto kan je Mary bewonderen, een berejong van 7 maanden afkomstig uit Kentucky. Om mooie foto's te verkrijgen kregen we cornflakes (fruit loops) om haar te voederen en trok een begeleider haar aandacht door met een tak met bladeren te wuiven achter de camera. We vonden dit een unieke ervaring! De andere beren kregen dan ook hun eten, vooral groenten zoals o.a. wortelen. Tijdens het jaar is het daar redelijk kalm, maar op 3 en 4 juli zijn het daar blijkbaar topdagen. Het is zeker een bezoekje waard! Als souvenir hebben we 2 zaken mee: Rainier heeft een fluitje gekozen gemaakt uit een stuk van een hertengewei en ik heb een interessant boek gevonden over beren en berejagen dat Dean Oswald zelf getekend heeft.

In de namiddag brachten we van 14 tot 16u een bezoek aan het Seney National Wildlife Refuge. We bekeken eerst een 15' durende mooie & interessante video over het ecosysteem van het park. Daarna gingen we op stap en volgden we de 1.4-mile (zo'n 2,5 km) Pine Ridge Nature Trail. Als afsluiter volgden we de 7 miles lus met de auto op een verharde weg door moerasland. Af en toe kon je stoppen om arendsnesten te bekijken of broednesten van vogels of zwanen. In het park kan je ook fietsen en/of kayakken op de Manistique rivier die uitmondt in het Michigan meer en in de winter is er ook mogelijkheid tot langlaufen. Na een goed uurtje rijden waren we terug in ons hotel en genoten we nog een tweede keer van ons privestrandje terwijl de kids gingen zwemmen in het binnenzwembad. Net zoals de vorige avond gingen we dineren in het restaurantje recht tegenover het hotel: "Little Falls Inn". Vlotte bediening, aangename sfeer en toch wel lekker eten.

The Upper Peninsula = het hoger gelegen schiereiland

Vers van de pers! Het verslag van donderdag 2 juli.

We zijn om 7u vertrokken onder een bewolkte hemel en op het einde van de rit een beetje regen, maar alles ging heel vlotjes. Na zo'n 2u30 reden we al over de Mackinaw Bridge en dan is het nog een uurtje tot Sault Ste.Marie. We waren omringd door de meren. In het westen het Michigan meer, in het oosten het Huron meer en in het noorden het Superior meer. We bezochten eerst the Point Iroquois Lighthouse. Deze vuurtoren werd 93 jaar in gebruik genomen. We konden tot in de toren klimmen om van het mooie uitzicht te genieten. Er is een klein museum bij, maar veel moet je er niet van verwachten. We waren van plan om onze sandwiches op het strand te verorberen, maar de sterke wind besliste hier anders over. We verkozen ze dan maar in de auto op te eten, niet minder smakelijk! Daarna reden we richting hotel Best Western in het dorpje Paradise. Onze kamer was nog niet vrij natuurlijk, we kwamen daar rond 13u toe en normaal kan je maar inchecken vanaf 15u, maar je weet nooit. Daarna gingen we naar de 2de vuurtoren (zie foto linksboven): WhiteFish Point Lighthouse op zo'n een kwartiertje rijden van ons hotel. Deze vuurtoren vonden we in feite niet echt mooi, maar er was wel iets meer te bezoeken, zoals een groter museum, een video over de verzonken schepen en een souvenirswinkeltje. Een aanrader is om eerst die video te bekijken en dan het museum te bezoeken omdat je dan veel betere kijk hebt op alles wat in het museum te zien is. Het is interessant om de verhalen te lezen over de verzonken schepen, 6000 ervan zijn verzonken in 400 jaar! De Fitzgerald is gezonken op 10 november 1975 en ligt verzonken op 17 miles van Whitefish Point op 535 feet diep. (1 foot is ongeveer 30cm). In de zomer van 1995 heeft het Canadese leger de bel van de Fitzgerald opgehaald en vervangen door een nieuwe koperen bel waar de namen van de 29 overledenen op gegraveerd zijn. In de video zie je hoe de nabestaanden na het afroepen van hun familielid de bel luiden, een hele symbolische betekenis! Aangrijpend vond ik dat! Deze bel is een herinnering aan de 30 000 schipbreukelingen van de Grote Meren. Terug in het hotel genoten we van de nabijheid van "ons privestrand".

Track meet op 13 juni op Midland High

De maand juni was zo druk dat ik een artikeltje vergeten ben dat ik jullie niet wil onthouden.

Fervente facebookers zullen deze foto album wellicht al bekeken hebben.

Rainier heeft 2 medailles behaald die dag. Hij liep als eerste over de finish bij het 1500 m lopen en hij werd 3de bij het verspringen. Een sprong van 3,53 m! Niet slecht voor een 11-jarige hé!

Laatste schoolweek kids

Ik kan het nog altijd niet geloven dat dit 4de schooljaar hier in de States al achter de rug is. Volgend jaar gaat Rainier naar het 6de leerjaar in Jefferson Middle School en Gauthier vat het 4de middelbaar aan in Dow High, we noemen dat hier "a sophmore". Scary! Hij mag in theorie ook al beginnen met autorijlessen aan 14j en 8m. Te jong, vinden we dat, maar ja, als ge hier woont, wilt ge toch een beetje integreren, dus we geven daar maar aan toe. De laatste schoolweek was voor ons zoals bij alle Amerikanen superdruk!

Rainier heeft afscheid genomen van zijn basisschool Woodcrest en genoot van de Graduation Party (zie foto rechts met Hunter) op vrijdagnamiddag 12 juni. Beide kids hebben het op studiegebied heel goed gedaan en daar word je in Amerika voor beloond. Soms is het echt overdreven, maar ik vind dat wij Vlamingen toch soms te bescheiden zijn en dat we ons beter in de verf zouden moeten zetten! Men moet niet enkel belonen voor "inspanning", maar een schouderklopje af en toe kan geen kwaad voor hun zelfrespect. Dat heb ik serieus ondervonden toen we hier 4 jaar geleden toekwamen. Amerikanen zijn over het algemeen veel mondiger dan Belgen. Op school krijgen ze ook veel meer groepswerk en projecten die ze voor de klas moeten voordragen. Ze werken aan hun speech al van kindsbeen af en dat merk je gewoon in de dagelijkse omgang.

Rainier heeft nog een speciale award gekregen: de "60 seconden club", dat betekent dat hij erin slaagde om gedurende 60'' zich op te trekken en zijn hoofd boven een staaf te houden. Niet echt gemakkelijk! Toen ik tijdens de Honor's Assembly rondkeek in de gymzaal hoeveel kinderen dat hadden behaald was het toch maar een kleine minderheid! Een reden te meer om extra fier te zijn op hem!

Beide kids zijn terug geselecteerd voor travel soccer. Rainier is terug goed voor 2 seizoenen, maar Gauthier gaat in de herfst terug voor zijn school Dow High voetballen en in de lente voor Midland Fusion U16 boys. Rainier blijft bij Vardar, een ploegje dat al 2jaar op een rij kampioen was, zie bijgevoegde foto van zijn ploegje. Coach Liviu is nu voor het 2de jaar op een rij Rainier's coach. Gauthier heeft hem ook voor 2 jaar gehad toen hij bij Vardar speelde, een betere opleiding krijg je hier niet. Dat betekent pas in augustus terug herbeginnen met de trainingen, maar het zou best kunnen dat Gauthier al zal deelnemen aan een tornooi in Saginaw van 24 t.e.m. 26 juli.

Concert: Blake Shelton (Blake wie?)

't Was zaterdag al druk geweest (track meet & 2 voetbalfeestjes) en dus wilden we zondag (14 juni) eigenlijk gewoon op ons gemak zijn, maar ... we hadden enkele maanden geleden 2 kaarten gekocht voor het optreden van Blake Shelton in het Midland Center of the Arts. We konden kaarten krijgen op de 4de rij en dat was 1 v/d redenen geweest om ze te kopen.

Wie is Blake Shelton, zal je zeggen, en dat dachten wij ook. Dus eerst enkele liedjes gedownload om toch maar een idee te hebben van wat we konden verwachten: moderne country-muziek. Muziek voor de cowboys dus maar als je een tijdje in de US woont, begin je dat eigenlijk wel mooi te vinden.

Het begon om 7u30 met ... een voorprogramma: Jason Jones. Een set van iets minder dan een uurtje van een vriendelijke moderne 'cowboy' van vooraan in de 20 die niet onaardig zingt en er goed uitziet. 's Anderendaags kwam zijn eerste single uit: "Unlikely Angel". Met wat geluk zagen we hier een artiest in wording.

En dan was het tijd voor de hoofdact: Blake Shelton. En surprise, surprise, ... we vonden dit goed. Sommige liedjes ("She wouldn't be gone" en "I'll Just Hold On") herkenden we vaag. Af en toe stond de zaal op zijn kop voor een liedje wat iedereen kende ... behalve die 2 op rij 4. Rond 11u was het gedaan; er waren geen bisnummers - jammer.

Nog iets over het publiek. Countrymuziek is vooral populair bij een bepaald publiek wat ze hier 'rednecks' (rode nekken) noemen. De term is afkomstig van mensen die - oorspronkelijk in het zuiden van de US - buiten werken en daarom een rode nek krijgen. Het doelt tegenwoordig op mensen uit een iets lagere sociale klasse, meestal gekleed in jeans, t-shirt, boots, kort haar, eenvoudige baseball cap of cowboy hoed of mutske. Er zaten er zo 2 typische ietsje achter ons; ze hadden gigantisch veel plezier, riepen constant en - wat het voor ons ook leuk maakte - ze zaten naast een iets ouder deftig koppel dat met moeite durfde naast zich kijken. Hilarisch.

Al bij al - ook al wilden we eerst liever thuis in onze zetel blijven zitten op zondagavond - een geslaagd sortietje. (van uw gastschrijver : Serge)

Cirque Mecanics in Birdhouse Factory

Op vrijdagavond 5 juni had vake een verrassing voor het ganse gezin. Spectacle magazine noemde Cirque Mecanics de belangrijkste bijdrage voor het Amerikaans circus sinds Cirque du Soleil.

The Birdhousefactory is een plaats waar 12 akrobaten en machines van begin 20ste eeuw samenkomen. Sommige van deze akrobaten zijn veteranen van het Moscow Circus, de Pickle Family Circus, Cirque du Soleil en gaven een show waar dans, akrobatie en theater samenvloeiden in een inventieve produktie goed voor een publiek van alle leeftijden. Deze produktie is geïnspireerd door de illustraties van Rube Goldberg, Charlie Chaplin's film "Modern Times" en Diego Rivera's Detroit Industry Murals.

Kortom, mooie decors, goede akrobatie, veel humoristische intermezzo's. Iedereen vond het een geslaagde avond en bedankte vake voor die leuke surprise!

Track Meet op Midland High op 2 juni

Zoals vorig jaar deed Rainier terug mee met de loopwedstrijden die heel competitief zijn tussen de verschillende basisscholen hier in Midland. Enkel leerlingen van het 4de en het 5de leerjaar kunnen hieraan meedoen.

De basisschool Woodcrest kwam als grote winner uit de competitie.

Rainier's resultaten waren verleden jaar heel goed. Hij mocht meelopen in de finale van de 100m en eindigde daar 5de. Dit jaar waren de verwachtingen dus hoog gespannen, vooral omdat hij nu meer getraind had: hij sloot zich aan bij de loopclub "Fleet Feet" deze lente. Elke maandag en donderdagavond liep hij van 18 tot 19u en de woensdagavond had hij 2u voetbaltraining.

Dit jaar deed hij mee in de 100m en was jammergenoeg slecht gestart. Hij eindigde 3de in zijn groep, spijtig, geen finale dit jaar.

Daarna deed hij het verspringen waar hij 5de werd uit een bende van 50. Knap resultaat! Hij was toch content om 1 lint in de wacht te slepen.