Arch Rock - Alum Cave Bluffs

Deze morgen zijn we om 10u aan onze wandeling begonnen. Het was een heel mooi pad dat de rivier volgde met talrijke kleine watervalletjes. We klommen zo'n 40' naar Arch Rock (1,3 mile = 2 km enkel!) waar we even stilstonden om foto's te nemen. Daarna hebben we nog een 20' doorgewandeld naar Alum Cave Bluffs (2,3 mile = 3,7 km enkel!). Deze wandeltocht is de meest populaire in het park. Enkele redenen zijn: aanwezigheid van een rivier, een stenen boog (Arch Rock), heel veel rhododendrons, en een grot (Alum Cave). Wij vonden dit terecht één van de mooiste tochten. Vandaag geen beren tegengekomen, nochtans was er grote kans. Daarna zijn we gaan eten in de Bull Fish Grill in Pigeon Forge. Het slaatje met vers tonijn was overheerlijk!
Voor de rest van de dag genoten we nog van ons huis in de bergen. Een beetje lezen op het terras in het zonnetje en genieten van de stilte rondom ons.
Serge is elke dag braambessen gaan plukken die hij met wat yoghurt & cornflakes vermengd, een gezond ontbijt! Wedden dat hij die zal missen in Midland? Maar geen nood, we hebben een grote struik braambessen in onze tuin staan...

Rainbow Falls - shortcut Gauthier

Deze morgen zijn we voor de 5de keer het park binnengereden om de Rainbow Falls (5,2 mile = 8,5 km) te bekijken. Het pad was constant bergop met enkele bruggetjes zoals gisteren. Het was een spannend avontuur met zweet & traantjes! Waarom? Dat mag Gauthier uitleggen...

"Onderweg waren er zeer veel binnenwegen tussen het grote pad. We namen de meeste samen om zo vlug mogelijk boven te zijn. Maar toen ik ver voor zat besloot ik een binnenweg te nemen die ongeveer 1 km lang was. Ik bleef dan 5 minuten doorwandelen naar boven via deze binnenweg toen ik uiteindelijk besloot terug te keren. Ik dacht toen dat mijn familie nog achter zat en heb dus 5 minuten zitten wachten. Maar het bleek dat ze al ver voren zaten op zoek naar mij. Toen ben ik ook de klim naar boven begonnen en uiteindelijk aan de top van de berg had ik me weer toegevoegd tot de groep." Tot hier de uitleg van onze 14-jarige.

Op de terugweg zagen de kids 2 beren lopen! Dat was wel even spannend, maar we waren te laat om foto's te nemen want ze liepen vlug weg van ons. Jammer... Rainier is hier niet mee akkoord... hij was diegene die ging weglopen van de beren... Daarna zijn we nog naar Best Italian Cafe & Pizzeria, een goed Italiaans restaurant in Gatlinburg gaan uiteten.

Cades Cove Tour

Een "cove" is een relatieve vlakke vallei tussen gebergten; die van Cades Cove bezoeken zo'n 2 miljoen mensen per jaar! Het is een lus van 11 mile (18 km) in één richtingsverkeer wat soms vervelend kan zijn als uw voorganger plots stopt om te fotograferen of te filmen. We waren onze toer rond 9u15 begonnen en het was nog redelijk kalm op de baan. We hoopten om wat wilde dieren te zien en konden ons geluk niet op toen we 2 beren en enkele herten op nog geen 10 m van ons tegenkwamen.
Vroeger was Cades Cove een landbouwcommune en in de jaren 1900 gebruikten zo'n 125 Cove families dezelfde weg. We hielden halt bij het houten huis van John Oliver, gebouwd in 1820. Dit is één van de 70 historische gebouwen in het park. John's huis bleef 100 jaar in de familie. Het huis werd gebouwd met eenvoudige middelen, veel spieren ook die van de buren & ezels. Ouders, kinderen en meisjes sliepen beneden terwijl de jongens in de loft sliepen.
Nadien parkeerden we de auto om te voet verder te gaan naar de Abrams Falls (5 mile = 8 km). Het was een leuke wandeling over bruggetjes, maar wel nog redelijk steil. We volgden de rivier en hebben genoten van enkele rustgevende plekjes langs de weg. Het was een goed uur wandelen enkel, wat net genoeg was voor mij! Na deze workout zijn we gestopt bij de Cable Mill, met een bezoekerscentrum vlak ernaast. John P.Cable kocht een stuk land eind 1860. Deze molen, gebouwd in 1870 staat nog op zijn originele plaats. We zagen hoe het leven van de mensen eruitzag zo'n 100 jaar geleden: de lokale hoefsmid, de molen, het rookhuis, de schuur...

Splash Country - Clingmans Dome

Deze morgen stonden we om 9u stipt al in het waterpark. Vandaag, zaterdag mocht iedereen die over een seisoenspas beschikte immers een uurtje vroeger binnen. We haastten ons naar de glijbaan "Scream", de enige die open was tot 10u. We profiteerden van deze kalmte om foto's te nemen en iedereen van het gezin te filmen. Tegen twaalven kregen we reuzehonger en aten we onze sandwichen op in de auto terwijl we naar Clingmans Dome reden op 6,643 feet (2025 m) boven zeeniveau. Deze dome is dan ook het hoogste punt in de Smoky Mountains en de 3de hoogste top ten oosten van de Mississippi rivier. Clingmans Dome ligt op de grens tussen de 2 staten North Carolina (3de hoogste punt) en Tennessee (hoogste punt). Het is tevens het hoogste punt langs de Appalachian Trail, een 2,174 mile (3499 km) voetpad dat loopt van Georgia tot Maine.

De rit duurde toch 45' en er was veel volk op baan. Tijdens de wintermaanden is deze weg gesloten van 1 december tot en met 31 maart. We hadden geluk bij het vinden van een parkeerplaats daar op de top. Daarna volgen we nog een pad van 0.5 mile (800m) te voet, maar deze weg is zeer steil (330 feet = 101 m hoogteverschil) en leidt naar de observatietoren aan de top van de dome. Op zonnige dagen geeft deze toren een 360 graden panoramisch overzicht over 5 staten. De Smokies behoren tot het Appalachen gebergte dat zich uitstrekt van noord Alabama tot de provincie van Quebec (Canada) en maken ook deel uit van de Blue Ridge gebergte dat zich uitstrekt van Georgia tot zuid Pennsylvania. Terug in het dal aangekomen, genoten we van typisch zuiders eten in het Applewood Farmhouse restaurant en lieten het ons voor de zoveelste keer smaken.

Smokier Smokies - Dixie Stampede

Jammer genoeg ontsnappen ook de Smokies niet aan de gevolgen van de luchtvervuiling. Komende van de Midwest, heeft deze vervuiling de zichtbaarheid over de laatste 50 jaar met 60% verminderd. In 1960 zag de bezoeker nog 22 miles ver op een overlook, nu is dit gereduceerd tot 12 miles. Boosdoeners zijn de sulfaten en stikstoffen komende van industrieën en geürbaniseerde centra. Volgens wetenschappers stijgen deze emulsies 's nachts en vermengen zich met lucht die zich nestelt rondom de randen van het park. Een andere serieuze vervuiler is de ozonvervuiling aan de grond veroorzaakt door stikstoffen (auto's en bedrijven) vermengd met organisch compost blootgesteld aan zonlicht. Ozonconcentraties gemeten in het park zijn één van de hoogste in het oosten van de Verenigde Staten en dan hebben we het nog niet gehad over de catastrofale gevolgen van de zure regen. Alsof dat nog niet voldoende is, zijn deze bomen (Hemlocks) het slachtoffer van de balsam woolly adelgid (adelgid = bladluis) een Europees insect die het sap van de varens opdrinkt en zo de plant binnen de 6 tot 8 jaar doodt. Meer dan 70% van de varens (Fraser firs) zijn dood of hun bloedlijn is vergiftigd door het gif van de adelgid. In gemakkelijk bereikbare gebieden probeert men te sprayen met een natuurlijk zeepje dat enkel giftig is voor de insecten, maar dit is een duur proces. Een ander soort insect, de hemlock woolly adelgid (HWA) komende van Azië, is een minuscuul beestje dat de hemlock bomen binnen de 3 tot 5 jaar doodt door aan de stam van de boom het sap van de naalden te drinken zodanig dat deze verkleuren en uiteindelijk afvallen. Om deze pest te bestrijden laten ze in het park een ander soort insecten los die enkel die HWA opeten.
Deze morgen heeft vake een stukje van de berg afgewandeld (33') en dan terug bergop gelopen (29'). Kwestie van een goede konditie te onderhouden!!!

Rond 14u zijn we van de berg gereden (neemt exact 15' in beslag) om naar de show te gaan kijken van Dolly Parton's Dixie Stampede met avondeten. Eerst genoten we van een half uurtje voorshow in een aparte zaal met wat blue grass muziek. Daarna ging iedereen in de grote zaal waar tijdens het optreden 1000 man tegelijkertijd kan eten. We hadden front row seats gevraagd en extra bijbetaald zodat we alles goed konden zien. De show was heel gevarieerd en goed opgebouwd. Er waren 2 zijden: the North & the South en die speelden tegen mekaar onder de vorm van spelletjes. Het publiek kreeg ook zijn rol, wij moesten het spel meespelen: rechtstaan, met de voeten stampen, de vlag doorgeven enz... en dat terwijl we ons 4-gangen menu naar binnen speelden ZONDER BESTEK! Wij kregen soep met een warm! broodje, een kippetje, varkenslapje, patat, maïs en als dessert een lekkere warme! appelflap en natuurlijk ook onbeperkt frisdranken, thee of koffie.

Dollywood

We stapten Dolly Parton's park binnen rond een uur of negen en deden eerst een paar attrakties aan het uiteinde van het park om de grote files te vermijden. Het waren vooral roller coasters die onze voorkeur hadden. Rond de middag deden we het wat kalmer aan en hadden shows onze voorkeur. We hadden ons bijna volledig "bekeerd" bij de Kingdom Heirs: dit kwartet had een award gekregen en is één van de topgroepen in Zuiderse gospel muziek. We stelden ons al een groepje zwarte vrouwen voor... maar groot was de verrassing toen 4 mannen het podium opkwamen... en gedurende 45' liedjes zongen over het loven en prijzen van God en Jezus. Er zat niets anders op dan te blijven tot het einde... Bij het verlaten van het park hebben we onze gratis CD opgepikt met liedjes van Dolly met als titel "Sha-Kon-O-Hey!" cherokee's voor"Land of the Blue Smoke".

Op de terugweg zijn we gaan eten in een volgens tripadvisor.com aan te raden restaurant "The Old Mill", gekend voor zijn typisch zuiderse keuken. We lieten het ons smaken. Net toen we huiswaarts keerden, begon het te regenen. Net op tijd hebben we kunnen genieten van een zonnige, ontspannende dag in Dollywood.

Het park viert zijn 75-jarig bestaan

De Great Smoky Mountains zijn een bergketen stijgende langs de Tennessee - North Carolina grens in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Ze beslaan één van de hoogste punten van de Appalachian Mountains, en maken deel uit van de Blue Ridge fysiografische provincie. De Smoky Mountains zijn 200 tot 300 miljoen jaar geleden gevormd en behoren tot de oudste bergen ter wereld, daarom zijn de toppen veel ronder en lager dan de jongere toppen van de Rocky Mountains. De immense grootte van het bergketen is te vergelijken met de afstand van Georgia tot Canada.

De Grote Smokies zijn het best bekend als de thuisbasis van de Great Smoky Mountains National Park, dat beschermt het grootste deel van het assortiment. Het park werd opgericht in 1934, en met meer dan 9 miljoen bezoekers per jaar, is dit het meest bezocht nationale park in de Verenigde Staten. 11 000 jaar geleden waren de Cherokee indianen de eerste bewoners. Deze Indianen werden rond 1800 door Europeanen verdreven naar het westen, richting Oklahoma. In 1838 beviel de Amerikaanse regering de dodenmars "the Trail of Tears" waarbij één derde van de 13 000 Indianen stierf door ziekte of ondervoeding. Toch hebben in totaal zo'n 100 000 indianen deze mars overleefd, hun stamnamen zijn Cherokee, Seminole, Chickasaw & Choctaw. Een handvol Cherokee indianen weigerden om zich aan de regering te onderwerpen en verscholen zich in de bergen van Clingmans Dome en Mount Guyot waar ze erin slaagden om te overleven. De Cherokee indianen beschreven deze bergen als "shaconage" wat blauw, zoals rook betekent. De "smoke" in de Great Smoky Mountains slaat op de mystieke blauwe nevel (waterdamp) die de toppen aan het zicht onttrekt. In een persoonlijkere benadering kunnen bezoekers via 1200 km aan wandelpaden trektochten maken en kennis maken met blokhutten, watervallen en elanden. Vissen, kamperen (1008 kampsites & 100 primitieve sites), vogels spotten (meer dan 240 vogelsoorten), fietsen en wild bekijken...

Het hoogste punt in het park is 840 feet aan de voet van Abrams Creek en het hoogste punt is 6,643 feet aan de top van Clingmans Dome. Wetenschappers schatten dat er in het park 100 000 verschillende planten- en dierensoorten bestaan, 1600 zwarte beren, 30 verschillende soorten salamanders, enig in de wereld: het park heeft zijn bijnaam van 'salamanderhoofstad van de wereld' dan ook niet gestolen!

Vake & Gauthier hebben samen de Chimney Tops Trail bewandeld vandaag. Het was een steile beklimming van 4 miles (6,4 km). Dit pad bevindt zich 7 miles (11,2 km) ten noorden van Newfound Gap.

Gatlinburg: touristtrap

Tijdens de nacht van zondag op maandag was er een enorm stormweer en ons huis was in een dikke mist "gevangen" die heel langzaam opklaarde rond de middag. Dus besloten we Gatlinburg te bezoeken. We hoopten daar ergens in de buurt te kunnen pique-niquen maar dat was quasi onmogelijk. Het stadje is een ware toerist'trap'. Parkeerplaatsen zijn schaars en overal moet je betalen, zelfs voor een half uurtje is het $5. Dus parkeerden we de auto op 1 km van het centrum. We stapten het Hardrock café binnen om de zoveelste? flesopener en de zoveelste? pin te kopen. Serge had graag nog als souvenir een 'Tilley hoed' gekocht in één v/d winkels daar maar ze hadden ze niet binnen. Het werd een blitsbezoek omdat het massatoerisme ons enorm tegenstak en de talrijk aanwezige attrakties ons niet interesseerden.

Daarna reden we voor de 1ste keer in the Great Smoky Mountains National Park binnen dat gratis is gans het jaar door. Het is een beetje te vergelijken met Yosemite omdat je hier ook talrijke bezoekerscentra hebt waar je alle info kan verkrijgen. In het Sugarlands centrum hebben we een 20' durende video bekeken over de Smokies.

Splash Country

Vandaag stond het waterpark "Splash Country" op het programma, naast dit park heeft Dolly Parton (bekende country zangeres) nog een ander op haar naam staan: "Dollywood", een soort attraktiepark, maar dat bezoeken we later wel eens.

Deze morgen hebben we op het gemak ontbeten, een beetje Franse les met de kids gehad, een beetje gelezen, naar muziek geluisterd, kortom een gezellige ontspannende ochtend in ons droomhuis in de bergen, meer moet dat niet zijn! Ik krijg maar niet genoeg van de magnifieke zichten vanop het terras. Na de lunch vertrokken we naar Splash Country, op een goed halfuurtje rijden. Het was heet, zo'n 30 graden en we konden de verfrissing van het waterpark goed gebruiken. Na zo'n 3 uurtjes ontspannen, zwemmen, glijden enz... besloten we om naar Corky's te gaan eten, gekend om zijn lekkere ribbetjes. Het werd inderdaad door iedereen goed gesmaakt! Daarna gingen we nog eens naar Kroger, het was een andere dan gisteren, maar enen die op onze baan terug lag, dus mooi meegenomen.
Op de foto hierboven is Serge onze wandeling voor morgen aan het voorbereiden. Wordt vervolgd...

A view to kill... "On/in Top of the World"

Zaterdagmorgen zijn we om 5u vertrokken richting Smoky Mountains en zijn eerst door de staat Ohio, dan Kentucky en daarna Tennessee (zuidelijke staten) gereden. De rit begon bangelijk, het was nog donker en het was aan het bliksemen. Net toen we de Saginaw brug overreden, vielen alle lichten uit. Ik was echt bang, maar daarna viel het allemaal nog goed mee, voor de rest van de rit (1050 km) hebben we niets van regen gehad. Rond 15u waren we in het dorpje Sevierville toegekomen en gingen we boodschappen doen in Kroger en daar verkochten ze enkel bier, geen wijn omdat het door wet verboden is om 2 soorten drank te verkopen, ze noemen dat hier "dry county". Heel triestige constatatie... ge moogt hier in de States in sommige staten zoals Michigan niet met geopende flessen drank rondrijden en in Midland verkopen ze op zondag geen drank voor 12u. Ik dacht van: "Toch niet waar zeker, 't is weeral van dadde..."

Om precies 16u40 zijn we dan toegekomen in ons vakantiehuis "Top of the World", dat eigendom is van een zekere dokter R. Davidheiser. Alle materialen zijn van topkwaliteit en het interieur is heel smaakvol ingericht. Het zicht is buitengewoon prachtig en ik hou al van de absolute stilte rondom het huis. We hebben al de barbecue uitgetest en goedbevonden, op één van de vele terrasjes heb ik mijn Franse roman van Anna Gavalda zitten verderlezen, de kids amuseren zich op hun laptops met hun spelletjes en straks gaan we samen nog een beetje naar "24" kijken om de avond af te sluiten. Life is good!

Het Tahquamen'ongeval' (Upper & Lower Falls)

Ge zijt avonturier of ge zijt het niet! Voor onze laatste dag, zaterdag, hadden we een plan! Tja, wat voor één... Moeke en Rainier zouden het 4 mile pad volgen van de Tahquamenon Lower Falls naar de Upper Falls en zouden zo vake en Gauthier tegemoet komen die het omgekeerde pad namen. Vake had immers de wagen geparkeerd aan de Upper Falls. Samen zouden we dan verder naar de Upper falls wandelen. Maar ... muggen beslisten hier anders over... Ik verklaar nader: na een goed uurtje stappen zagen wij het bordje van 1 mile, dat betekende in ons geval nog 3 mile stappen. Oorspronkelijk dachten we allen dat het een geplaveid pad zou zijn tot boven, maar dat "gedroomd pad"veranderde na 400m al snel in een smal bospad met een serieuze hindernissen met o.a. boomwortels en natte plekken waar je moest overspringen. Dit alleen zou zeker niet de boosdoener geweest zijn, ware het niet van de muggen. Je kon niet eens stilstaan of daar begonnen ze je al te bijten... Ik werd er gek van, vooral wanneer ze het op mijn oren gemunt hadden... Ik heb toen maar mijn gilet als hoofddoek gebruikt ten koste van mijn schouders natuurlijk. De muggen hadden hun target gevonden... Had ik maar een lange broek en een T-shirt met lange mouwen aangetrokken heb ik 100 maal zitten denken... Toen we vake & broer tegenkwamen, beslisten we heel snel om niet samen naar boven te gaan maar terug te keren. Wij (moeke & kids) naar Lower Falls en vake naar de Upper Falls (terug 3 mile, een mooie workout!) om de auto te halen en ons te komen oppikken. Samen zijn we dan nog naar de Upper Falls gereden en konden we eindelijk genieten van onze weliswaar korte wandeling. Resultaat? een ware muggenravage op onze huid!

Rainier heeft geluk gehad, geen enkele beet, maar Gauthier heeft er een 5-tal, vake een 6-tal (maar is allergisch!), moeke is de grote winnaar met een 30-tal (gelukkig niet allergisch).

PS: We hadden ons ingespoten tegen de muggen met Deet spray, maar tegen zo'n massa muggen is dit dus blijkbaar geen garantie...

Oswald's Bear ranch & Seney National Wildlife Refuge

Oswald's berenreservaat werd in 1984 geopend en voor het publiek toegankelijk gemaakt in 1997. Voor het moment leven daar 29 beren die van overal in de States gered zijn. Dean Oswald heeft er 27 met de fles gevoed. Beren kunnen zo' 25 tot 30 jaar leven. Ze houden hun winterslaap van november tot midden maart. Het zijn intelligente en nieuwsgierige dieren. Het vrouwtje heeft meestal 2 berejongen maar kan er ook 1 tot 5 krijgen. Bij de geboorte zijn de jongen kaal en zijn ze de grootte van een hamster. In de winter laat men de elektrische omheining open omdat men soms reparatiewerken moet uitvoeren en ook door het 1m 20 dik sneeuwtapijt kan men het hekken niet sluiten. Oei, zullen jullie denken... dan lopen die beren gewoon weg? Niet echt, beren leiden daar een gelukkig leven en hebben niet echt de drang om te ontsnappen. Uit nieuwsgierigheid lopen ze wel eens voorbij de hekkens, maar veel verder wagen ze zich niet. Soms zijn ze zelfs hun weg kwijt en staan ze aan het hekken gewoon te draaien tot een opzichter ze terug het goede pad wijst... Een gouden raad! Bezoek het reservaat rond de middag, dan volg je gewoon de truck met voedsel en kan je mooie foto's trekken (zonder draad). Wij waren daar rond 11u toegekomen en hebben enorm veel geluk gehad bij de 1ste stop waar men voor 5 dollar met jouw camera foto's trekt. Er was niemand voor ons! Toen we het reservaat verlieten stond er een lange file! Op bijgevoegde foto kan je Mary bewonderen, een berejong van 7 maanden afkomstig uit Kentucky. Om mooie foto's te verkrijgen kregen we cornflakes (fruit loops) om haar te voederen en trok een begeleider haar aandacht door met een tak met bladeren te wuiven achter de camera. We vonden dit een unieke ervaring! De andere beren kregen dan ook hun eten, vooral groenten zoals o.a. wortelen. Tijdens het jaar is het daar redelijk kalm, maar op 3 en 4 juli zijn het daar blijkbaar topdagen. Het is zeker een bezoekje waard! Als souvenir hebben we 2 zaken mee: Rainier heeft een fluitje gekozen gemaakt uit een stuk van een hertengewei en ik heb een interessant boek gevonden over beren en berejagen dat Dean Oswald zelf getekend heeft.

In de namiddag brachten we van 14 tot 16u een bezoek aan het Seney National Wildlife Refuge. We bekeken eerst een 15' durende mooie & interessante video over het ecosysteem van het park. Daarna gingen we op stap en volgden we de 1.4-mile (zo'n 2,5 km) Pine Ridge Nature Trail. Als afsluiter volgden we de 7 miles lus met de auto op een verharde weg door moerasland. Af en toe kon je stoppen om arendsnesten te bekijken of broednesten van vogels of zwanen. In het park kan je ook fietsen en/of kayakken op de Manistique rivier die uitmondt in het Michigan meer en in de winter is er ook mogelijkheid tot langlaufen. Na een goed uurtje rijden waren we terug in ons hotel en genoten we nog een tweede keer van ons privestrandje terwijl de kids gingen zwemmen in het binnenzwembad. Net zoals de vorige avond gingen we dineren in het restaurantje recht tegenover het hotel: "Little Falls Inn". Vlotte bediening, aangename sfeer en toch wel lekker eten.

The Upper Peninsula = het hoger gelegen schiereiland

Vers van de pers! Het verslag van donderdag 2 juli.

We zijn om 7u vertrokken onder een bewolkte hemel en op het einde van de rit een beetje regen, maar alles ging heel vlotjes. Na zo'n 2u30 reden we al over de Mackinaw Bridge en dan is het nog een uurtje tot Sault Ste.Marie. We waren omringd door de meren. In het westen het Michigan meer, in het oosten het Huron meer en in het noorden het Superior meer. We bezochten eerst the Point Iroquois Lighthouse. Deze vuurtoren werd 93 jaar in gebruik genomen. We konden tot in de toren klimmen om van het mooie uitzicht te genieten. Er is een klein museum bij, maar veel moet je er niet van verwachten. We waren van plan om onze sandwiches op het strand te verorberen, maar de sterke wind besliste hier anders over. We verkozen ze dan maar in de auto op te eten, niet minder smakelijk! Daarna reden we richting hotel Best Western in het dorpje Paradise. Onze kamer was nog niet vrij natuurlijk, we kwamen daar rond 13u toe en normaal kan je maar inchecken vanaf 15u, maar je weet nooit. Daarna gingen we naar de 2de vuurtoren (zie foto linksboven): WhiteFish Point Lighthouse op zo'n een kwartiertje rijden van ons hotel. Deze vuurtoren vonden we in feite niet echt mooi, maar er was wel iets meer te bezoeken, zoals een groter museum, een video over de verzonken schepen en een souvenirswinkeltje. Een aanrader is om eerst die video te bekijken en dan het museum te bezoeken omdat je dan veel betere kijk hebt op alles wat in het museum te zien is. Het is interessant om de verhalen te lezen over de verzonken schepen, 6000 ervan zijn verzonken in 400 jaar! De Fitzgerald is gezonken op 10 november 1975 en ligt verzonken op 17 miles van Whitefish Point op 535 feet diep. (1 foot is ongeveer 30cm). In de zomer van 1995 heeft het Canadese leger de bel van de Fitzgerald opgehaald en vervangen door een nieuwe koperen bel waar de namen van de 29 overledenen op gegraveerd zijn. In de video zie je hoe de nabestaanden na het afroepen van hun familielid de bel luiden, een hele symbolische betekenis! Aangrijpend vond ik dat! Deze bel is een herinnering aan de 30 000 schipbreukelingen van de Grote Meren. Terug in het hotel genoten we van de nabijheid van "ons privestrand".